Het zijn de woorden waarmee Mike Reiley, de flamboyante speaker van de Ironman wedstrijden, je over de finish begeleidt.
Vandaag vielen ze mij ook voor de eerste maal te beurt, en nog wel op de meest legendarische finishlijn die er in de triathlonwereld bestaat, die van de Ironman van Hawaii... Daar waar het allemaal begonnen is, daar waar de legende van triathlon als sport is opgebouwd en nog steeds wordt opgebouwd.
I am an Ironman! And I'm god damn proud of it!
Het is hier ondertussen nu 1u 's nachts en ik zit nog altijd een beetje na te zweten, na te hijgen van mijn wedstrijd van vandaag.
Hawaii is nu éénmaal ook de zwaarste triathlon ter wereld. Door de wedstrijdomstandigheden, de loden hitte, de hoge vochtigheid, en de wispelturige (harde) wind maar zeker ook door de beenharde concurrentie. Het is namelijk ook het officeuze wereldkampioenschap waaraan je enkel en alleen kan deelnemen door qualificatie tijdens het jaar in een andere 'gewone' Ironman-label wedstrijd. Dus alleen wat goed is staat aan de start, zeker en vooral zo bij de PROs maar zeker ook zo bij de age-groupers, waar ik aantrad.
De dag begon vroeg toen om 3u45 in de morgen de wekker afliep voor het ongewone vroege ontbijt. Rutger en ikzelf propten ons vol met witte boterhammen met confituur (licht verteerbaar kost) en dronken nog een laatste bidon zoutoplossing leeg (tegen de deshysdratatie, zo hadden we er de dag ervoor nog een hele hoop in ons kas geslagen, ik liep bijna over...).
Om 5u vertrokken we dan naar de start- en wisselzone.
Fiets, fietsbenodigdheden en loopspullen hadden we dag ervoor al moeten binnenbrengen mar alles werd toch een laatste keer gechecked.
Heel de baai, die vele rijen dik volgepakt stond met supporters, genoot van een aanstaande zonsopgang. Traditionele Hawaiiaanse zangkoren zorgden voor de sfeer, US Navy-seals deelnemers aan de Ironman zorgde voor een spectaculaire intrede door vanuit een groot legervliegtuig met een parachute de oceaan in te duikelen, de tv-helikopters boven onze hoofden verraadde dat er wel degelijk iets stond te gebeuren.
De start van de PROs was om 6u45, wij een kwartiertje later.
Wij waren in totaal met een dikke 1600 dus was het zaak een goed plekje te zoeken aan de startlijn. Surfers hielden ons achter de startlijn. Om klokslag 7u klonk er een luid kanonschot en weg waren we.
Ik was vrijwel direkt verlost van het hele pak samen met nog 2 andere atleten. We zouden bijna de hele 3,8km samen zwemmen. Uiteindelijk kwam ik als tweede age-grouper uit het water.
Ik had een vlotte wissel. Voor aan de grote lus langs Hawi te beginnen moesten we eerst nog een klein plaatselijk lusje doen. Maar wel een verdomd lastig, serieus stukje klimmen, hier kon je je al makkelijk opblazen, wat ik dus niet wou dus koos ik een steady pace.
Vanaf we de Queen K highway opdraaiden waren we weg voor een dikke vieruurenhalf. Slechts sporadisch zouden we nog iemand tegenkomen. Tot km 60 zat ik aan een tempo van 39-40km/h gemiddeld te rijden ongeveer, dan draaiden we op naar de weg naar Hawi en zoals ik al eerder zei loopt die geleidelijk steeds omhoog. Na 40km wedstrijd ongeveer was de wind fel komen opzetten en hij stond tegen of smerig langszij. Het stoempen kon dus beginnen. Ik had me voorgenomen de klim niet te forceren, was een gedeelte dat me minder lag, in elk geval veel minder dan de glooiende wegen van de Queen K.
Omdat het een keerpunt betrof en we langs dezelfde weg moesten terugkeren kon ik zo goed de wedstrijdsituatie van de PROs die dus een kwartier voor ons gestart waren inschatten. Ik was vooral nieuwsgierig naar de positie van Rutger. Ik had toen geen flauw benul dat hij toen al die penalty gehad had.
(om nog maar eens te zeggen dat een Ironman pas gedaan is aan de finish, posities toen waren totaal maar dan ook totaal geen weergave van de latere uitslag...).
Het 120km bord passeerde ik na 3u10min, het gemiddelde tempo was dus ietske gezakt wat geen wonder was door de tegenwind en de klim.
Ik stak voortdurend PRO vrouwen voorbij, zo zag ik ook Chrissie Wellington (de latere winnares) langs de kant staan met materiaalpech.
De wedstrijdomstandigheden waren zwaar, het vrouwenveld was daarvan een perfecte weergave, het was een slagveld met allemaal enkelingen.
Maar ik stak ook een heel pak PRO mannen voorbij. Zo kwam ik ook tot mijn grote verbazing plots Luke Bell tegen (nog 5de hier in 2003).
Ik kon nog in hetzelfde ritme blijven tot km 160 toen mijn onderrug meer en meer begon op te spelen en eigenlijk zo goed als onhoudbaar werd. Ik kon niet meer op mijn tijdritstuur blijven liggen in aero-positie, enige wat nog enigszins ging was rechtop verder fietsen.
Heel de terugweg was wind tegen dus kan je je wel voorstellen dat ik zo veel tijd verloor. Mijn hoop ergens een fietsttijd tussen de 4u45 en 4u50 neer te zetten kon ik vergeten. Het werd 4u56 in de plaats...
Toen ik aan de wissel kwam kon ik nauwelijks stappen, zo'n pijn deed mijn rug. Ik ben tegen 0,5km/h door de wissel gestapt, ben in de wisseltent plat op mijne buik gaan liggen om wat ontspannende rugoefeningen te doen. A real ironman never quits leerde ik van Rutger dus ik moest echt wel verder...
De benen waren eigenlijk wel goed maar die dekselse rug...
Gelukkig gaven ze bij de bevoorradingen onderweg naast cola, sportdrank en gewoon water ook ice-water. Om de pijn wat te verzachten en de acute ontsteking (die die pijn veroorzaakt) heb ik zo een hele marathon telkens 2 bekers vol ijsblokskes vanachter in mijn wedstrijdpakske gekapt om mijn onderrug wat af te koelen. Deed ook gewoon deugd zo fris...
Ik was zo blij van mijne fiets te zijn dat ik me misschien wat vergalloppeerd heb in het begin. Ik passeerde het bord van de 15km na een 1u2min lopen, das dik 4min/km en als je dat volhoudt eindig je op 2u50-55 (sanitaire stop incluis). Crazy dus...
Ik betaalde rekenig cash tussen km 20 en 30. Veel met lopen had dat daar nie meer te maken.
Wat het lopen verder nog lastig maakte in het begin was dat ik voortdurend moest plassen. Ik had gecontreerde energie-gels mee waarvan ik telkens van dronk vlak voor een bevoorradingspost om dan alles te kunnen doospoelen met water. Maar het was precies of alles liep direkt door mijn maag en darmen naar mijn blaas. Na een paar keer had ik daar toch wel genoeg van en besloot ik over te schakelen op vaste voeding (bananen) die ze ook gaven plus beetje cola. Dat werkte wonderwel want plasgevoel hield vrijwel direkt op...
Vanaf km 30, bij het uitkomen van Energy Lab, vond ik toch opnieuw een beetje een ritme. Je bevind je in de laatste rechte lijn naar de finish (één van 12km weliswaar...). Ik had onderweg te horen gekregen dat ik rond positie 60 was beginnen lopen dus had ik ergens zo'n vermoeden dat ik nog wel ergens of toch kort bij de top-100 zou zitten, daardoor vatte ik moed, het was eigenlijk misschien zo uitzichtloos niet als ik mezelf voorstelde. Ik heb mijn tempo's nie meer gecontroleerd, daarvoor ben je te groggy, je kijkt zo nog wel eens naar je horloge maar je registreert niks, na een minuut weet je al nie meer op welke tijd je nu weer gepasseerd was aan dat bord, het enige waar je denkvermogen nog toe in staat is je linker voor je rechtervoet te zetten en omgekeerd...
Palani-road naar beneden lopen was nog even pijnlijk maar daarna kon het genieten beginnen. Het was een zalige finish. Alles wat er over finishen in Hawaii verteld wordt klopt. Een uitzinnige menigte schreeuwt je door de laatste 100'en meters.
You are an Ironman!
(en toen begaf ik me naar de massage tent voor een zalige massage)
zondag 12 oktober 2008
donderdag 9 oktober 2008
Startnummer 1643
Gisteren ben ik me gaan registreren, vandaag ben ik voor het eerst officieel een Ironman Hawaii triathleet! Deelnemers zijn vanaf vandaag te herkennen aan een oranje polsbandje, op het mijne staat KONA 30 – 0001643, staande voor respectievelijk de 30ste verjaardag van de wedstrijd hier en mijn racenummer. Ik zal dus helemaal achteraan mijn fiets moeten gaan zoeken in de wisselzone.
In totaal zijn we met 1823, een goeie 150 mannelijke en een goeie 60 vrouwelijke PRO-atleten, de rest allemaal zogenaamd ‘age-grouper’, de grote groep van atleten waarvan de Ironman wedstrijden (over)leven, gepassionneerde sportmensen die naast hun job op een semi-professionele of amateuristische (als dat al mogelijk is als je hier in Hawaii aan de start staat) met triathlon bezig zijn. Je hebt ze hier in alle soorten, kleuren, maten en leeftijden, de jongste deelnemer is 18, de oudste 79. Gisteren was het atleten-parade op Alii-drive en atleten vanuit alle continenten liepen mee, als daar nog moest aan getwijfeld worden, triathlon is een wereldsport!
Ik zit dus in de age-group 25-29 en wij zijn met zo’n 70.
Alhoewel het mijn eerste deelname is vertrek zaterdag toch met enige ambitie, ik zou graag top-5 van mijn age-group halen en in de top-100 algemeen eindigen. We zullen zaterdag zien of die ambitie gerechtvaardigd was...
In totaal zijn we met 1823, een goeie 150 mannelijke en een goeie 60 vrouwelijke PRO-atleten, de rest allemaal zogenaamd ‘age-grouper’, de grote groep van atleten waarvan de Ironman wedstrijden (over)leven, gepassionneerde sportmensen die naast hun job op een semi-professionele of amateuristische (als dat al mogelijk is als je hier in Hawaii aan de start staat) met triathlon bezig zijn. Je hebt ze hier in alle soorten, kleuren, maten en leeftijden, de jongste deelnemer is 18, de oudste 79. Gisteren was het atleten-parade op Alii-drive en atleten vanuit alle continenten liepen mee, als daar nog moest aan getwijfeld worden, triathlon is een wereldsport!
Ik zit dus in de age-group 25-29 en wij zijn met zo’n 70.
Alhoewel het mijn eerste deelname is vertrek zaterdag toch met enige ambitie, ik zou graag top-5 van mijn age-group halen en in de top-100 algemeen eindigen. We zullen zaterdag zien of die ambitie gerechtvaardigd was...
Tot dan!
maandag 6 oktober 2008
Live for nothing or die for something!
De laatste rechte lijn richting zaterdag is nu wel definitief ingezet, nog 5 dagen te gaan.
Een bloemlezing van de voorbije dagen:
-had ik in een vorige post op mijn blog iets geschreven dat het hier wat minder was? Wel, zaterdag moesten we nog een langere fietstraining doen. Het leek ons een goed idee om het gedeelte naar Hawi (dorpje waar het keerpunt van het fietsparkoers ligt, ongeveer halverwege) nog eens te verkennen. Wij dus de fietsen in de auto en een heel stuk richting daar gereden. Daar waar de Queen K Highway (eerste gedeelte fietsen) mooie glooiende wegen zijn tussen de lava is het gedeelte naar Hawi (en zeker de laatste 30km voor keerpunt) veel meer begroeit al, meer tropisch (ligt iets verder af van een vulkaantop zoals bvb onze verblijfplaats Kona en eerder verklaarde ik al wat het effect daarvan kan zijn op het weer en de zonneschijn). Geen wolken dus en het was er dan ook tropisch heet, ik heb een thermometer op mijn fietscomputerke staan en die gaf vaak temperaturen weer boven de 36 graden Celsius, met pieken tot 41! Zonnefactor 50 was nog niet voldoende om je te beschermen, fietstrui en broek stonden er 'mooi' ingebrand.
De klim naar Hawi is eigenlijk een lang uitgesponnen klim in trapjes gespreid over zo'n 30km met de laatste 10km meer en meer klimmem. En wat het nog extra leuk maakt is dat de wind er vaak tegen of langszij staat!
Leuke is natuurlijk dat je zelfde weg terug naar beneden mag, dan haal je makkelijk snelheden tot 70km/h. Je stuur goed vasthouden is wel de boodschap want anders riskeer je de kant in te vliegen door de zijwind op sommige stukken.
- dat je hier in Hawaii goed moet oppassen voor 'oudjes' kon ik zondag nog maar eens ondervinden. Voor zij die zich maar al te graag neerleggen bij het excuus 'daar ben ik toch te oud voor' raad ik aan eens naar hier te komen.
Zondag stond er oa nog een zwemtraining op het programma met wat tempo stukjes. We waren al een tijdje bezig toen er naast ons zich een goed gebronseerd afgetraind heerschap op leeftijd aandiende. Ik had het niet direkt in de mot maar hij schoof telkens mooi mee in mijn tempo, gooide er af en toe een vlinderslagje tussen. Ik moest me inhouden om niet te gaan beginnen versnellen, was die kerel mij aan't uitdagen ofwa? Achteraf bleek het niemand minder dan Scott Molina te zijn, Ironman Hawaii winnaar van 1988, 20 jaar geleden dus! 'loco Molina' stond er op zijn gepersonaliseerde loopschoenen die langs de kant stonden! Cool! Hij doet dit jaar opnieuw mee, startnummer 88!
-nog een kleine tip om te besluiten: als je een film gaat huren laat je niet alleen leiden door de titel van de film, je kan serieus bedrogen uitkomen. Als je 'Doomsday 2012' ziet staan, met op de achtergrond een cartoon van een apocalyps, aan wat denk jij dan? Wij dachten een geweldige nieuwe 'Independance day' achtige actiefilm te gaan zien, we wreven ons in de handen, keiharde actie, desastreuze rampen, hopelijk een knappe griet die moest gered worden, maar spijtig genoeg bleek het een christelijk geinspireerde blablabla film te zijn, enkel met de bedoeling de ongelovigen te bekeren tot het geloven in de allesheersende god, niks rampen, niks knappe griet, de wereld werd gered door een gebed!!! Met dank aan Faithfilm.com (in kleine letters te lezen op de achtergrond van de dvd)
Gelukkig hebben we vandaag de laatste Rambo kunnen zien als 'tegengif', rated R (strong graphic bloody violence, grisly images and language), shockingly entertaining!
Groeten,
sjerrie.
Een bloemlezing van de voorbije dagen:
-had ik in een vorige post op mijn blog iets geschreven dat het hier wat minder was? Wel, zaterdag moesten we nog een langere fietstraining doen. Het leek ons een goed idee om het gedeelte naar Hawi (dorpje waar het keerpunt van het fietsparkoers ligt, ongeveer halverwege) nog eens te verkennen. Wij dus de fietsen in de auto en een heel stuk richting daar gereden. Daar waar de Queen K Highway (eerste gedeelte fietsen) mooie glooiende wegen zijn tussen de lava is het gedeelte naar Hawi (en zeker de laatste 30km voor keerpunt) veel meer begroeit al, meer tropisch (ligt iets verder af van een vulkaantop zoals bvb onze verblijfplaats Kona en eerder verklaarde ik al wat het effect daarvan kan zijn op het weer en de zonneschijn). Geen wolken dus en het was er dan ook tropisch heet, ik heb een thermometer op mijn fietscomputerke staan en die gaf vaak temperaturen weer boven de 36 graden Celsius, met pieken tot 41! Zonnefactor 50 was nog niet voldoende om je te beschermen, fietstrui en broek stonden er 'mooi' ingebrand.
De klim naar Hawi is eigenlijk een lang uitgesponnen klim in trapjes gespreid over zo'n 30km met de laatste 10km meer en meer klimmem. En wat het nog extra leuk maakt is dat de wind er vaak tegen of langszij staat!
Leuke is natuurlijk dat je zelfde weg terug naar beneden mag, dan haal je makkelijk snelheden tot 70km/h. Je stuur goed vasthouden is wel de boodschap want anders riskeer je de kant in te vliegen door de zijwind op sommige stukken.
- dat je hier in Hawaii goed moet oppassen voor 'oudjes' kon ik zondag nog maar eens ondervinden. Voor zij die zich maar al te graag neerleggen bij het excuus 'daar ben ik toch te oud voor' raad ik aan eens naar hier te komen.
Zondag stond er oa nog een zwemtraining op het programma met wat tempo stukjes. We waren al een tijdje bezig toen er naast ons zich een goed gebronseerd afgetraind heerschap op leeftijd aandiende. Ik had het niet direkt in de mot maar hij schoof telkens mooi mee in mijn tempo, gooide er af en toe een vlinderslagje tussen. Ik moest me inhouden om niet te gaan beginnen versnellen, was die kerel mij aan't uitdagen ofwa? Achteraf bleek het niemand minder dan Scott Molina te zijn, Ironman Hawaii winnaar van 1988, 20 jaar geleden dus! 'loco Molina' stond er op zijn gepersonaliseerde loopschoenen die langs de kant stonden! Cool! Hij doet dit jaar opnieuw mee, startnummer 88!
-nog een kleine tip om te besluiten: als je een film gaat huren laat je niet alleen leiden door de titel van de film, je kan serieus bedrogen uitkomen. Als je 'Doomsday 2012' ziet staan, met op de achtergrond een cartoon van een apocalyps, aan wat denk jij dan? Wij dachten een geweldige nieuwe 'Independance day' achtige actiefilm te gaan zien, we wreven ons in de handen, keiharde actie, desastreuze rampen, hopelijk een knappe griet die moest gered worden, maar spijtig genoeg bleek het een christelijk geinspireerde blablabla film te zijn, enkel met de bedoeling de ongelovigen te bekeren tot het geloven in de allesheersende god, niks rampen, niks knappe griet, de wereld werd gered door een gebed!!! Met dank aan Faithfilm.com (in kleine letters te lezen op de achtergrond van de dvd)
Gelukkig hebben we vandaag de laatste Rambo kunnen zien als 'tegengif', rated R (strong graphic bloody violence, grisly images and language), shockingly entertaining!
Groeten,
sjerrie.
vrijdag 3 oktober 2008
one week to go
Vandaag ben ik een week hier in Kona. En eigenlijk is ze voorbijgevlogen.
Ik had nog doorgetraind tot de voorlaatste dag, de donderdag voor vertrek was zoals altijd eigenlijk nogal hectisch met nog een halve werkdag en (ook waarschijnlijk wel zoals altijd) met het feit dat alles nog moest ingepakt worden plus ook nog rap tussendoor ook nog een zwemtraining... Neem daarbij de lange vlucht en je weet dat ik hier redelijk cassé aangekomen ben. De eerste dagen heb ik echt last gehad van de jetlag, ik ben ook effe opnieuw wa ziekskes (zo wat onhebbelijk gevoel in de benen) geweest maar voldoende rusten heeft alles opgelost.
De eerste dagen waren hier eigenlijk wat minder ('t is te zeggen, nog altijd een 27-28°C maar geen zon), zeker in de namiddag, dan troepten er telkens een hele hoop donkere wolken samen rond de top van de vulkaan en verhinderden zo dat de zon kon schijnen, heel Kona was dan telkens bedekt onder een dik wolkenpak. Maar als je dan 10km verder reed was het helblauwe lucht en zeker 3à4°C warmer, raar fenoneem toch...! Het zou te maken hebben met de veranderlijke vulkaanactiviteit...
Sinds gisteren is dit wel wat minder en dus ook warmer hier in Kona.
Vanaf vandaag heeft Pieter voor ons nog een kleine 3-daagse traininsprikkel voorzien. Niets bijzonders maar het is wel nodig om ons lijf toch opnieuw nog een beetje in gang te trekken en klaar te maken voor een dagje afzien. Morgen is het dus nog een week tot de wedstrijd. In deze periode gebeuren de meeste fouten. Daarom is het van onschatbare waarde dat ik hier met Rutger zit, die weet perfect wat te doen en vooral allemaalwat niet te doen om je volledig klaar te maken voor race day. Take it easy and relax is de hoofdboodschap. Niet dat ik van nature een stresskonijn ben maar toch is het leuk first hand wat raadgevingen te krijgen!
Yo man!
sjerrie
Ik had nog doorgetraind tot de voorlaatste dag, de donderdag voor vertrek was zoals altijd eigenlijk nogal hectisch met nog een halve werkdag en (ook waarschijnlijk wel zoals altijd) met het feit dat alles nog moest ingepakt worden plus ook nog rap tussendoor ook nog een zwemtraining... Neem daarbij de lange vlucht en je weet dat ik hier redelijk cassé aangekomen ben. De eerste dagen heb ik echt last gehad van de jetlag, ik ben ook effe opnieuw wa ziekskes (zo wat onhebbelijk gevoel in de benen) geweest maar voldoende rusten heeft alles opgelost.
De eerste dagen waren hier eigenlijk wat minder ('t is te zeggen, nog altijd een 27-28°C maar geen zon), zeker in de namiddag, dan troepten er telkens een hele hoop donkere wolken samen rond de top van de vulkaan en verhinderden zo dat de zon kon schijnen, heel Kona was dan telkens bedekt onder een dik wolkenpak. Maar als je dan 10km verder reed was het helblauwe lucht en zeker 3à4°C warmer, raar fenoneem toch...! Het zou te maken hebben met de veranderlijke vulkaanactiviteit...
Sinds gisteren is dit wel wat minder en dus ook warmer hier in Kona.
Vanaf vandaag heeft Pieter voor ons nog een kleine 3-daagse traininsprikkel voorzien. Niets bijzonders maar het is wel nodig om ons lijf toch opnieuw nog een beetje in gang te trekken en klaar te maken voor een dagje afzien. Morgen is het dus nog een week tot de wedstrijd. In deze periode gebeuren de meeste fouten. Daarom is het van onschatbare waarde dat ik hier met Rutger zit, die weet perfect wat te doen en vooral allemaalwat niet te doen om je volledig klaar te maken voor race day. Take it easy and relax is de hoofdboodschap. Niet dat ik van nature een stresskonijn ben maar toch is het leuk first hand wat raadgevingen te krijgen!
Yo man!
sjerrie
woensdag 1 oktober 2008
sterrenparade op Alii Drive
Juist een uurtje losgelopen en ik moet zo wat alle topfavorieten voor volgende week zaterdag zijn tegengekomen , de één wou al wat meer imponeren met zijn ontbloot bovenlijf dan de ander of was al wat harder aan het lopen maar ze waren er allemaal, de McCormacks, de Alexanders, de Stadlers (en de Vanhoenackers broederlijk naast elkaar), de Bekes (niet moeilijk want samen vertrokken...) en bij de vrouwen Chrissie Wellington (winnares vorig jaar bij de vrouwen bij die het niet meer zouden weten...).
Leuk!
Na een volledige rustdag gisteren waar ik werkelijk geen klop heb uitgericht zijn we dus vandaag opnieuw een beetje in gang geschoten. Deze morgend zijn we de pacific ocean gaan vertekken en geweldig deugd dat dat deed. Ik word wel eens versleten voor 'vis' door sommige triathleten maar vandaag voelde ik me inderdaad volledig één met de zee, het was een bijzonder leuk weerzien met het lekkere warme oceaanwater en met de prachtige kleurrijke vissen!
De zon was ook alom tegenwoordig zodat we tegelijkertijd al zwemmend ook aan de belangrijkste nevenactiviteit hier aan Hawaii konden werken, een goed kleurke!!
sjerrie
Leuk!
Na een volledige rustdag gisteren waar ik werkelijk geen klop heb uitgericht zijn we dus vandaag opnieuw een beetje in gang geschoten. Deze morgend zijn we de pacific ocean gaan vertekken en geweldig deugd dat dat deed. Ik word wel eens versleten voor 'vis' door sommige triathleten maar vandaag voelde ik me inderdaad volledig één met de zee, het was een bijzonder leuk weerzien met het lekkere warme oceaanwater en met de prachtige kleurrijke vissen!
De zon was ook alom tegenwoordig zodat we tegelijkertijd al zwemmend ook aan de belangrijkste nevenactiviteit hier aan Hawaii konden werken, een goed kleurke!!
sjerrie
zondag 28 september 2008
Aloha!
Ondertussen heb ik net mijn tweede nacht hier op Hawaii achter de rug en heb ik eindelijk nog eens een fatsoenlijke nacht slaap achter de rug. Die van donderdag op vrijdag was kort omdat we heel vroeg op de luchthaven moesten zijn, die van vrijdag op zaterdag hebben we gewoon overgeslagen want hangend in de lucht tussen verschillende tijdszones en de vorige was weer kort door late aankomstuur en jetlag.
Zo’n jetlag blijft toch iets onwezenlijk, gisteren anderhalf uurtje gaan losbollen op een uur dat het eigenlijk voor jou midden in de nacht nog is voelt vreemd aan. Je bent aan’t fietsen maar ergens ben je er toch nog niet volledig bij (misschien dat ik daardoor al onmiddellijk plat reed?). De benen voelden, hoe kan het ook anders, niet super aan maar ik maak me geen zorgen...
Het eerste (of laatste zoals je wil) deel van het parkoers op de Queen K zijn ze hier volledig aan het heraanleggen, ben benieuwd wat dat gaat geven tijdens de wedstrijd. Als ze het doen zoals in St-Croix, waar ze op 3 dagen tijd nog speciaal en enkel voor de wedstrijd (na wat klachten van atleten) heel der banen volledig opnieuw asfalteerden komt het wel in orde, al kan ik me voorstellen dat ze er hier toch net iets meer zorg voor zullen dragen dat de heraanleg ook een lange termijn zaak is en niet, zoals in St-Croix, pure korte termijn thinking.
We zitten hier in een mooie condo (Alii-cove) niet zo ver van Kona-centrum. Dat is makkelijk omdat je zo niet al teveel tijd verliest met het heen en weer rijden naar de winkels, het openlucht zwembad enzoverder. Maar toch zitten we hier rustig en merk je niet direkt veel van de nabijheid van het centrum.
Binnen een paar uurtjes ga ik Rutger halen op de luchthaven. Hij zal verschieten met wat voor een beest van een auto ik daar zal staan.
A big car for a big guy! (without a need for compensation for anything though :-))
We hadden op voorhand al een huurauto vastgelegd via internet zodat we die enkel moesten gaan afhalen bij aankomst. Toen we echter begonnen te proberen al onze valiezen (waaronder 2 fietskoffers) in de koffer en achterbank te proppen hadden we direkt door dat het een mission impossible was. Ik terug naar binnen om te vragen of ze eventueel geen taxi voor ons konden regelen voor de bagage. Dat was natuurlijk tegen haar winkel en de verantwoordelijke van autoverhuurbedrijf kwam aandraven met mogelijkheid tot huren groteren auto. Daar hadden wij dan weer minder zin in (is allemaal al duur genoeg). Uiteindelijk na wat gediscussieer kwamen we tot vergelijk dat we grotere jeep voor dezelfde prijs kregen als oorspronkelijke auto! No extra charges!
Zo rij ik hier dus nu rond met een Chrysler Aspen HEMI 5.7liter limited AWD V8, full option, 335horse power! (gaat dat tegensteken als ik thuis opnieuw in mijn Peugeotke kruip... Nu, ge bent hier eigenlijk niks mee, overal speed limits en flikken...)
Take care!
sjerrie
Zo’n jetlag blijft toch iets onwezenlijk, gisteren anderhalf uurtje gaan losbollen op een uur dat het eigenlijk voor jou midden in de nacht nog is voelt vreemd aan. Je bent aan’t fietsen maar ergens ben je er toch nog niet volledig bij (misschien dat ik daardoor al onmiddellijk plat reed?). De benen voelden, hoe kan het ook anders, niet super aan maar ik maak me geen zorgen...
Het eerste (of laatste zoals je wil) deel van het parkoers op de Queen K zijn ze hier volledig aan het heraanleggen, ben benieuwd wat dat gaat geven tijdens de wedstrijd. Als ze het doen zoals in St-Croix, waar ze op 3 dagen tijd nog speciaal en enkel voor de wedstrijd (na wat klachten van atleten) heel der banen volledig opnieuw asfalteerden komt het wel in orde, al kan ik me voorstellen dat ze er hier toch net iets meer zorg voor zullen dragen dat de heraanleg ook een lange termijn zaak is en niet, zoals in St-Croix, pure korte termijn thinking.
We zitten hier in een mooie condo (Alii-cove) niet zo ver van Kona-centrum. Dat is makkelijk omdat je zo niet al teveel tijd verliest met het heen en weer rijden naar de winkels, het openlucht zwembad enzoverder. Maar toch zitten we hier rustig en merk je niet direkt veel van de nabijheid van het centrum.
Binnen een paar uurtjes ga ik Rutger halen op de luchthaven. Hij zal verschieten met wat voor een beest van een auto ik daar zal staan.
A big car for a big guy! (without a need for compensation for anything though :-))
We hadden op voorhand al een huurauto vastgelegd via internet zodat we die enkel moesten gaan afhalen bij aankomst. Toen we echter begonnen te proberen al onze valiezen (waaronder 2 fietskoffers) in de koffer en achterbank te proppen hadden we direkt door dat het een mission impossible was. Ik terug naar binnen om te vragen of ze eventueel geen taxi voor ons konden regelen voor de bagage. Dat was natuurlijk tegen haar winkel en de verantwoordelijke van autoverhuurbedrijf kwam aandraven met mogelijkheid tot huren groteren auto. Daar hadden wij dan weer minder zin in (is allemaal al duur genoeg). Uiteindelijk na wat gediscussieer kwamen we tot vergelijk dat we grotere jeep voor dezelfde prijs kregen als oorspronkelijke auto! No extra charges!
Zo rij ik hier dus nu rond met een Chrysler Aspen HEMI 5.7liter limited AWD V8, full option, 335horse power! (gaat dat tegensteken als ik thuis opnieuw in mijn Peugeotke kruip... Nu, ge bent hier eigenlijk niks mee, overal speed limits en flikken...)
Take care!
sjerrie
woensdag 24 september 2008
Alles wat je met met passie en beleving doet, doe je beter...
Vandaag mijn laatste lange training (koppel training fietsen-lopen) op Belgische bodem afgewerkt. Morgen staat er nog wel een langere zwemtraining op het programma maar het zijn, voor mij dan zeker althans, de lange fiets- en looptrainingen die doorwegen. En die zitten er dus op.
Voor het geval ik daar dus na Hawaii om god weet welke redenen zin in zou hebben, een slechte voorbereiding als excuus gebruiken zit er niet in.
Onderweg waren er wel twee kleine mankementjes (Morton's disease, vieze naam voor klein letseltje aan zenuw die tussen middenvoetbeentjes loopt en even een kleine opstoot van hevige keelpijn) maar ze hebben me niet kunnen tegenhouden om alle trainingen tot in de puntjes af te werken.
Vanaf nu is het dus rusten naar de wedstrijd toe. Ik doe nog wel een paar langere trainingen ter plekke met wat lichte intensiteit maar het zullen zeker niet meer de volumes zijn van de voorbije weken.
Tot in Hawaii!
Voor het geval ik daar dus na Hawaii om god weet welke redenen zin in zou hebben, een slechte voorbereiding als excuus gebruiken zit er niet in.
Onderweg waren er wel twee kleine mankementjes (Morton's disease, vieze naam voor klein letseltje aan zenuw die tussen middenvoetbeentjes loopt en even een kleine opstoot van hevige keelpijn) maar ze hebben me niet kunnen tegenhouden om alle trainingen tot in de puntjes af te werken.
Vanaf nu is het dus rusten naar de wedstrijd toe. Ik doe nog wel een paar langere trainingen ter plekke met wat lichte intensiteit maar het zullen zeker niet meer de volumes zijn van de voorbije weken.
Tot in Hawaii!
zondag 21 september 2008
Goed gek??
Ik ben geen prof maar de laatste anderhalve maand voor Hawaii zal ik er toch zeker alles voor gedaan hebben om mij zo nauwgezet mogelijk voor te bereiden.
Mijn collega's bij Tibotec hebben me wat meer moeten missen dan anders. Als ik er zo even over nadenk heb ik dit jaar nog niks van verlof genomen dat niet in het teken stond van triathlon, trainingsstage in Zuid-Frankrijk tijdens de paasvakantie, wedstrijd in St-Croix waar ik m'n qualificatie behaalde en dan nog een hele hoop losse hele of halve dagen om wat langere trainingen af te werken.
Afgelopen vrijdag gaf ik zo ook verstek voor onze jaarlijkse zogenaamde Tibotec-dag. Is een dag dat we met alle collega's (zijn er ondertussen al zo'n 600...) ergens naar toe trekken en een beetje gek gaan doen, was meestal al heel plezant geweest. Maar ik kan me nu niet meer veroorloven risico's te nemen zo kort voor D-day, daarvoor zijn de geleverde inspanningen net iets te groot. Plaats van afspraak was dit jaar Sint-Truiden. Tijdens de dag hebben ze er Scottish Highland Games gehouden, boomwerpen-kegelwerpen-doedelzak spelen en dergelijke dingen dus... Spijtig maar helaas, naar wat ik vernam is er weer wat afgelachen! 's Avonds wordt dan de dag afgesloten met een groot buffet en feest. De foto's verraadde veel. Eén troost, naar't schijnt was er niet echt een podium om op te shaken :-)
Maar geen feest dus voor mij, ik heb vrijdag properkes mijn lange duurtraining lopen afgewerkt.
Volgende dag weer van't zelfde. Een collega trouwde, ik was uitgenodigd voor avondfeest maar ben maar gewoon braafkes naar de receptie gegaan in de namiddag, nippend aan fruitsapke ipv champagne...
Het is het me allemaal waard. Toch voor nu, toch voor deze maanden. Maar je hoort mij niet mijmeren, ik amuseer me eigenlijk te pletter. Ironman is my destiny! (benieuwd of ik daar den 11de oktober rond een uur of 4 in de namiddag nog zo over denk...?)
Als je je voor Hawaii niet kan motiveren en een paar opofferingen kan doen kan je er beter mee stoppen. Ik denk dat heel wat triathleten zich hierin kunnen herkennen.
Maar ik zal jullie zeker niet hoeven te vertellen dat het beest volledig los zal gaan na Hawaii! Om te beginnen in Lulu's bar! Afspraak daar Ironman-belgen?
Have fun!
sjerrie
PS: nieuwe cd King's of Leon is de max! wat een stem! wat een sound! vorig jaar ontdekt op Werchter, direkt cd gekocht, plat gespeeld, dit jaar bevestiging van klasse gezien en gehoord opnieuw op Werchter, reikhalzend uitgekeken naar release nieuwe cd en bij wijze van verrassing gisteren cd gekregen! Mijn oprechte dank!
Mijn collega's bij Tibotec hebben me wat meer moeten missen dan anders. Als ik er zo even over nadenk heb ik dit jaar nog niks van verlof genomen dat niet in het teken stond van triathlon, trainingsstage in Zuid-Frankrijk tijdens de paasvakantie, wedstrijd in St-Croix waar ik m'n qualificatie behaalde en dan nog een hele hoop losse hele of halve dagen om wat langere trainingen af te werken.
Afgelopen vrijdag gaf ik zo ook verstek voor onze jaarlijkse zogenaamde Tibotec-dag. Is een dag dat we met alle collega's (zijn er ondertussen al zo'n 600...) ergens naar toe trekken en een beetje gek gaan doen, was meestal al heel plezant geweest. Maar ik kan me nu niet meer veroorloven risico's te nemen zo kort voor D-day, daarvoor zijn de geleverde inspanningen net iets te groot. Plaats van afspraak was dit jaar Sint-Truiden. Tijdens de dag hebben ze er Scottish Highland Games gehouden, boomwerpen-kegelwerpen-doedelzak spelen en dergelijke dingen dus... Spijtig maar helaas, naar wat ik vernam is er weer wat afgelachen! 's Avonds wordt dan de dag afgesloten met een groot buffet en feest. De foto's verraadde veel. Eén troost, naar't schijnt was er niet echt een podium om op te shaken :-)
Maar geen feest dus voor mij, ik heb vrijdag properkes mijn lange duurtraining lopen afgewerkt.
Volgende dag weer van't zelfde. Een collega trouwde, ik was uitgenodigd voor avondfeest maar ben maar gewoon braafkes naar de receptie gegaan in de namiddag, nippend aan fruitsapke ipv champagne...
Het is het me allemaal waard. Toch voor nu, toch voor deze maanden. Maar je hoort mij niet mijmeren, ik amuseer me eigenlijk te pletter. Ironman is my destiny! (benieuwd of ik daar den 11de oktober rond een uur of 4 in de namiddag nog zo over denk...?)
Als je je voor Hawaii niet kan motiveren en een paar opofferingen kan doen kan je er beter mee stoppen. Ik denk dat heel wat triathleten zich hierin kunnen herkennen.
Maar ik zal jullie zeker niet hoeven te vertellen dat het beest volledig los zal gaan na Hawaii! Om te beginnen in Lulu's bar! Afspraak daar Ironman-belgen?
Have fun!
sjerrie
PS: nieuwe cd King's of Leon is de max! wat een stem! wat een sound! vorig jaar ontdekt op Werchter, direkt cd gekocht, plat gespeeld, dit jaar bevestiging van klasse gezien en gehoord opnieuw op Werchter, reikhalzend uitgekeken naar release nieuwe cd en bij wijze van verrassing gisteren cd gekregen! Mijn oprechte dank!
donderdag 18 september 2008
De Queen K lag vandaag in België
Zij die al eens in Hawaii geweest zijn kennen de Queen K wel, voor de andere wil ik wel even wat duiding geven.
Queen K staat voor voluit Queen Ka' ahumanu Highway, je begrijpt nu wel waarom vaak de afkorting wordt gebruikt... Naast een kort stuk Kuakini Highway, een zeer venijnig stukje Palani Road, moet zo wat 90-95% van het fietsen op deze snelweg afgelegd worden, heen en terug, met het keerpunt na een klim in Hawi.
Het is één van de redenen waarom Hawaii zo'n zwaar parkoers is, geen halve bocht is er op deze snelweg te vinden, er is geen beschutting van bomen, alleen gestolde lava langs wezer kanten en wat stenen, vaak de witte exemplaren mooi uitgezocht door toeristen en mooi gerangschikt op de zwarte lava-achtergrond in letters en zinnen, een boodschap vormend voor een verloren familielid, geliefde of naaste, het is soms een prachtig zicht.
Tijdens de wedstrijd heb je spijtig genoeg weinig boodschap aan dit soort van romantiek want door de aard van deze snelweg is het constant stoempen, stoempen en nog eens stoempen, zonder enig recuperatiemoment. Door het vulkanische karakter van het eiland is er ook nauwelijks een meter vlak, constant golvend, op en af.
In het heen rijden zit de wind meestal op kop. Als je snel genoeg bent kun je op de terugweg profiteren van wat meewind. Snel genoeg? Jawel, de wind draait in de loop van de dag! Dolle pret!
Het eerste jaar dat Norman Stadler won was een extreem voorbeeld hiervan en was het draaien van de wind aan de lijve te ondervinden en het verschil in tempo tussen de koplopers en de achtervolgers met het blote oog op te merken. Ik wil beginnen met te zeggen dat Norman Stadler toen zeker de overwinning niet in de schoot geworpen kreeg door deze weers- en windverandering. Hij heeft het risico toen genomen van vroeg weg te rijden (tegen de wind) en heeft het meest kunnen profiteren van de meewind en heeft zijn overwinning toen nog extra glans gegeven door een sterke marathon!
Hij kwam ons op de terugweg, stonden aan die helikopterbasis opgesteld (naam ontsnapt me nu net) als een speer voorbij gevlogen. Terwijl we daar stonden te wachten voelden we de wind letterlijk stilvallen om dan opnieuw op te zetten, maar dan in de tegenovergestelde richting. We waren het daar allemaal eens, hier gingen lijken vallen. Het tempo van de achtervolgers (die toen al op minuuuuuten zaten) zakte man per man die we zagen voorbij komen en de grijns van tegen de wind te vechten werd met de minuut groter.
Veel age-group triathleten hebben toen 180km tegen de wind in gereden, pfiiiieeuww!! Ik hoor Jim Thijs, die toen meedeed als age-grouper nog altijd vloeken!
Nu, waar ik dus wou toe komen is met te zeggen dat we vandaag een perfecte Queen K simulatie gedaan hebben. Is dat geen toonbeeld van professionalisme! Sommige worden met lof overgoten omdat ze parkoers nabouwen en worden door hun trainer bestempeld als professioneelste der professionelen, wij doen evengoed!
Waar hebben we dat gevonden? Moet het nog eens benadrukt dat Leuven dé uitvalbasis is voor triathleten? Wel, als je vanuit Leuven richting Tienen rijdt en je neemt er de grote weg richting Hannuit, rijdt verder door naar Hoei, je daar rechtsaf slaagt richting Eghézee, en van daaruit de terugweg inzet via Incourt, Hamme-mille richting Leuven heb je op zeer vergelijkbare wegen als de Queen K gereden, lekker golvend, de wind kreeg je er vandaag gratis bij. Als je de sleur nog een beetje breekt met een hoop tempoblokken ben je blij dat je na 170km terug thuis bent.
Take care!
sjerrie.
Queen K staat voor voluit Queen Ka' ahumanu Highway, je begrijpt nu wel waarom vaak de afkorting wordt gebruikt... Naast een kort stuk Kuakini Highway, een zeer venijnig stukje Palani Road, moet zo wat 90-95% van het fietsen op deze snelweg afgelegd worden, heen en terug, met het keerpunt na een klim in Hawi.
Het is één van de redenen waarom Hawaii zo'n zwaar parkoers is, geen halve bocht is er op deze snelweg te vinden, er is geen beschutting van bomen, alleen gestolde lava langs wezer kanten en wat stenen, vaak de witte exemplaren mooi uitgezocht door toeristen en mooi gerangschikt op de zwarte lava-achtergrond in letters en zinnen, een boodschap vormend voor een verloren familielid, geliefde of naaste, het is soms een prachtig zicht.
Tijdens de wedstrijd heb je spijtig genoeg weinig boodschap aan dit soort van romantiek want door de aard van deze snelweg is het constant stoempen, stoempen en nog eens stoempen, zonder enig recuperatiemoment. Door het vulkanische karakter van het eiland is er ook nauwelijks een meter vlak, constant golvend, op en af.
In het heen rijden zit de wind meestal op kop. Als je snel genoeg bent kun je op de terugweg profiteren van wat meewind. Snel genoeg? Jawel, de wind draait in de loop van de dag! Dolle pret!
Het eerste jaar dat Norman Stadler won was een extreem voorbeeld hiervan en was het draaien van de wind aan de lijve te ondervinden en het verschil in tempo tussen de koplopers en de achtervolgers met het blote oog op te merken. Ik wil beginnen met te zeggen dat Norman Stadler toen zeker de overwinning niet in de schoot geworpen kreeg door deze weers- en windverandering. Hij heeft het risico toen genomen van vroeg weg te rijden (tegen de wind) en heeft het meest kunnen profiteren van de meewind en heeft zijn overwinning toen nog extra glans gegeven door een sterke marathon!
Hij kwam ons op de terugweg, stonden aan die helikopterbasis opgesteld (naam ontsnapt me nu net) als een speer voorbij gevlogen. Terwijl we daar stonden te wachten voelden we de wind letterlijk stilvallen om dan opnieuw op te zetten, maar dan in de tegenovergestelde richting. We waren het daar allemaal eens, hier gingen lijken vallen. Het tempo van de achtervolgers (die toen al op minuuuuuten zaten) zakte man per man die we zagen voorbij komen en de grijns van tegen de wind te vechten werd met de minuut groter.
Veel age-group triathleten hebben toen 180km tegen de wind in gereden, pfiiiieeuww!! Ik hoor Jim Thijs, die toen meedeed als age-grouper nog altijd vloeken!
Nu, waar ik dus wou toe komen is met te zeggen dat we vandaag een perfecte Queen K simulatie gedaan hebben. Is dat geen toonbeeld van professionalisme! Sommige worden met lof overgoten omdat ze parkoers nabouwen en worden door hun trainer bestempeld als professioneelste der professionelen, wij doen evengoed!
Waar hebben we dat gevonden? Moet het nog eens benadrukt dat Leuven dé uitvalbasis is voor triathleten? Wel, als je vanuit Leuven richting Tienen rijdt en je neemt er de grote weg richting Hannuit, rijdt verder door naar Hoei, je daar rechtsaf slaagt richting Eghézee, en van daaruit de terugweg inzet via Incourt, Hamme-mille richting Leuven heb je op zeer vergelijkbare wegen als de Queen K gereden, lekker golvend, de wind kreeg je er vandaag gratis bij. Als je de sleur nog een beetje breekt met een hoop tempoblokken ben je blij dat je na 170km terug thuis bent.
Take care!
sjerrie.
zondag 14 september 2008
Proficiat Rutger, Sofie en Tille!
miljaar, een blog is me toch moeilijker als ik dacht.
Gelukkig springt op zo'n moment de realiteit van de dag je bij. Rutger is deze namiddag voor de tweede maal vader geworden van een dochtertje, Phara. Sofie stelt het heel goed en Rutger zal vandaag niet trainen zo wist Pieter nog in zijn berichtje :-)
Langs deze weg natuurlijk nogmaals een dikke proficiat aan het Sofie, Rutger en Tille die vanaf nu grote zus mag spelen!
As we speak zit Rutger meer als waarschijnlijk op zo'n dooie gelukzalige eentje te genieten van zijn fritten. Man, daar hebben we gisteren nog het hele laatste uur toen we terugkwamen van fietstesten op de piste van Elewijt over zitten dagdromen. De grootste rommel eerst, spijt dat we ook hadden dat Leuven kermis al gedaan is als we terug zijn van Hawaii en we geen smoutebollen meer konden gaan eten, alles wat we in ons kas gingen slagen na Hawaii passeerde de revue. We waren dan ook al van 's morgens onderweg en het was al diep in de namiddag, we hadden beide duidelijk grote honger.
De testen waren overigens goed. Dr. Vincent (Vanbelle) en Pieter (Timmermans) stonden alletwee in aanslag met hun lactaatmeter, wij moesten 'enkel' toertjes draaien (piste in Elewijt meet 380m) tegen verschillende wattages.
Een Ironman is voor mij een heel nieuwe wereld en ik ben bijzonder benieuwd hoe ik het er vanaf ga brengen. Doseren is de boodschap en als je weet dat naar't schijnt zelfs Torbjorn Sindballe, één van de zo niet dé hardrijder van het Ironman veld, 'slechts' een gemiddeld wattage van om en bij de 300 watt haalt tijdens het fietsen in een Ironman weet je genoeg. 300 watt haal je zo door even op je trappers te staan maar het 4u30-5u volhouden is dus duidelijk een ander paar mouwen.
Ik train nog door in België tot woensdag 25 september om dan op 26 september de vlieger richting Hawaii te pakken. Goed op voorhand dus om aan te passen aan de omstandigheden en tijdsverschil.
Ik ben natuurlijk al 3x in Hawaii geweest, laatste keer wel al geleden van 2005, maar deze keer zal ik toch met heel ander gevoel van de vlieger stappen. Niet meer als toerist maar als triathleet. Deugd dat dat zal doen!
Die eerste keer, in 2003, dat enorm feestelijk jaar met de tweede plek van Rutger, hun trouw in Hawaii, was alles wow wow en nog eens wow. Die eerste keer die legendarische start meemaken was puur kippevel om maar niet te zwijgen over de strijd die Rutger toen uitvocht met Cameron Brown, ik met mijn fietske mee de hele marathon langs de weg kon ik alles vanop de eerste lijn meemaken. Toen zwoor ik, binnen een aantal jaar sta ik hier ook.
Het heeft allemaal misschien iets langer geduurd dan ik eerst dacht maar ik denk dat ik uiteindelijk toch het juiste (geduldige) parkoers heb afgelegd en dat mijn geduld beloond is.
Tot later!
sjerrie.
Gelukkig springt op zo'n moment de realiteit van de dag je bij. Rutger is deze namiddag voor de tweede maal vader geworden van een dochtertje, Phara. Sofie stelt het heel goed en Rutger zal vandaag niet trainen zo wist Pieter nog in zijn berichtje :-)
Langs deze weg natuurlijk nogmaals een dikke proficiat aan het Sofie, Rutger en Tille die vanaf nu grote zus mag spelen!
As we speak zit Rutger meer als waarschijnlijk op zo'n dooie gelukzalige eentje te genieten van zijn fritten. Man, daar hebben we gisteren nog het hele laatste uur toen we terugkwamen van fietstesten op de piste van Elewijt over zitten dagdromen. De grootste rommel eerst, spijt dat we ook hadden dat Leuven kermis al gedaan is als we terug zijn van Hawaii en we geen smoutebollen meer konden gaan eten, alles wat we in ons kas gingen slagen na Hawaii passeerde de revue. We waren dan ook al van 's morgens onderweg en het was al diep in de namiddag, we hadden beide duidelijk grote honger.
De testen waren overigens goed. Dr. Vincent (Vanbelle) en Pieter (Timmermans) stonden alletwee in aanslag met hun lactaatmeter, wij moesten 'enkel' toertjes draaien (piste in Elewijt meet 380m) tegen verschillende wattages.
Een Ironman is voor mij een heel nieuwe wereld en ik ben bijzonder benieuwd hoe ik het er vanaf ga brengen. Doseren is de boodschap en als je weet dat naar't schijnt zelfs Torbjorn Sindballe, één van de zo niet dé hardrijder van het Ironman veld, 'slechts' een gemiddeld wattage van om en bij de 300 watt haalt tijdens het fietsen in een Ironman weet je genoeg. 300 watt haal je zo door even op je trappers te staan maar het 4u30-5u volhouden is dus duidelijk een ander paar mouwen.
Ik train nog door in België tot woensdag 25 september om dan op 26 september de vlieger richting Hawaii te pakken. Goed op voorhand dus om aan te passen aan de omstandigheden en tijdsverschil.
Ik ben natuurlijk al 3x in Hawaii geweest, laatste keer wel al geleden van 2005, maar deze keer zal ik toch met heel ander gevoel van de vlieger stappen. Niet meer als toerist maar als triathleet. Deugd dat dat zal doen!
Die eerste keer, in 2003, dat enorm feestelijk jaar met de tweede plek van Rutger, hun trouw in Hawaii, was alles wow wow en nog eens wow. Die eerste keer die legendarische start meemaken was puur kippevel om maar niet te zwijgen over de strijd die Rutger toen uitvocht met Cameron Brown, ik met mijn fietske mee de hele marathon langs de weg kon ik alles vanop de eerste lijn meemaken. Toen zwoor ik, binnen een aantal jaar sta ik hier ook.
Het heeft allemaal misschien iets langer geduurd dan ik eerst dacht maar ik denk dat ik uiteindelijk toch het juiste (geduldige) parkoers heb afgelegd en dat mijn geduld beloond is.
Tot later!
sjerrie.
vrijdag 12 september 2008
welkom
welkom op mijn blog, weldra meer nieuws over mijn voorbereiding voor de Ironman van Hawaii. Noteer alvast 26 oktober in uw agenda voor mijn eetdag!
Abonneren op:
Posts (Atom)
