De Queen K lag vandaag in België

Zij die al eens in Hawaii geweest zijn kennen de Queen K wel, voor de andere wil ik wel even wat duiding geven.
Queen K staat voor voluit Queen Ka' ahumanu Highway, je begrijpt nu wel waarom vaak de afkorting wordt gebruikt... Naast een kort stuk Kuakini Highway, een zeer venijnig stukje Palani Road, moet zo wat 90-95% van het fietsen op deze snelweg afgelegd worden, heen en terug, met het keerpunt na een klim in Hawi.
Het is één van de redenen waarom Hawaii zo'n zwaar parkoers is, geen halve bocht is er op deze snelweg te vinden, er is geen beschutting van bomen, alleen gestolde lava langs wezer kanten en wat stenen, vaak de witte exemplaren mooi uitgezocht door toeristen en mooi gerangschikt op de zwarte lava-achtergrond in letters en zinnen, een boodschap vormend voor een verloren familielid, geliefde of naaste, het is soms een prachtig zicht.
Tijdens de wedstrijd heb je spijtig genoeg weinig boodschap aan dit soort van romantiek want door de aard van deze snelweg is het constant stoempen, stoempen en nog eens stoempen, zonder enig recuperatiemoment. Door het vulkanische karakter van het eiland is er ook nauwelijks een meter vlak, constant golvend, op en af.
In het heen rijden zit de wind meestal op kop. Als je snel genoeg bent kun je op de terugweg profiteren van wat meewind. Snel genoeg? Jawel, de wind draait in de loop van de dag! Dolle pret!
Het eerste jaar dat Norman Stadler won was een extreem voorbeeld hiervan en was het draaien van de wind aan de lijve te ondervinden en het verschil in tempo tussen de koplopers en de achtervolgers met het blote oog op te merken. Ik wil beginnen met te zeggen dat Norman Stadler toen zeker de overwinning niet in de schoot geworpen kreeg door deze weers- en windverandering. Hij heeft het risico toen genomen van vroeg weg te rijden (tegen de wind) en heeft het meest kunnen profiteren van de meewind en heeft zijn overwinning toen nog extra glans gegeven door een sterke marathon!
Hij kwam ons op de terugweg, stonden aan die helikopterbasis opgesteld (naam ontsnapt me nu net) als een speer voorbij gevlogen. Terwijl we daar stonden te wachten voelden we de wind letterlijk stilvallen om dan opnieuw op te zetten, maar dan in de tegenovergestelde richting. We waren het daar allemaal eens, hier gingen lijken vallen. Het tempo van de achtervolgers (die toen al op minuuuuuten zaten) zakte man per man die we zagen voorbij komen en de grijns van tegen de wind te vechten werd met de minuut groter.
Veel age-group triathleten hebben toen 180km tegen de wind in gereden, pfiiiieeuww!! Ik hoor Jim Thijs, die toen meedeed als age-grouper nog altijd vloeken!

Nu, waar ik dus wou toe komen is met te zeggen dat we vandaag een perfecte Queen K simulatie gedaan hebben. Is dat geen toonbeeld van professionalisme! Sommige worden met lof overgoten omdat ze parkoers nabouwen en worden door hun trainer bestempeld als professioneelste der professionelen, wij doen evengoed!
Waar hebben we dat gevonden? Moet het nog eens benadrukt dat Leuven dé uitvalbasis is voor triathleten? Wel, als je vanuit Leuven richting Tienen rijdt en je neemt er de grote weg richting Hannuit, rijdt verder door naar Hoei, je daar rechtsaf slaagt richting Eghézee, en van daaruit de terugweg inzet via Incourt, Hamme-mille richting Leuven heb je op zeer vergelijkbare wegen als de Queen K gereden, lekker golvend, de wind kreeg je er vandaag gratis bij. Als je de sleur nog een beetje breekt met een hoop tempoblokken ben je blij dat je na 170km terug thuis bent.

Take care!

sjerrie.