Proficiat Rutger, Sofie en Tille!

miljaar, een blog is me toch moeilijker als ik dacht.

Gelukkig springt op zo'n moment de realiteit van de dag je bij. Rutger is deze namiddag voor de tweede maal vader geworden van een dochtertje, Phara. Sofie stelt het heel goed en Rutger zal vandaag niet trainen zo wist Pieter nog in zijn berichtje :-)
Langs deze weg natuurlijk nogmaals een dikke proficiat aan het Sofie, Rutger en Tille die vanaf nu grote zus mag spelen!
As we speak zit Rutger meer als waarschijnlijk op zo'n dooie gelukzalige eentje te genieten van zijn fritten. Man, daar hebben we gisteren nog het hele laatste uur toen we terugkwamen van fietstesten op de piste van Elewijt over zitten dagdromen. De grootste rommel eerst, spijt dat we ook hadden dat Leuven kermis al gedaan is als we terug zijn van Hawaii en we geen smoutebollen meer konden gaan eten, alles wat we in ons kas gingen slagen na Hawaii passeerde de revue. We waren dan ook al van 's morgens onderweg en het was al diep in de namiddag, we hadden beide duidelijk grote honger.

De testen waren overigens goed. Dr. Vincent (Vanbelle) en Pieter (Timmermans) stonden alletwee in aanslag met hun lactaatmeter, wij moesten 'enkel' toertjes draaien (piste in Elewijt meet 380m) tegen verschillende wattages.
Een Ironman is voor mij een heel nieuwe wereld en ik ben bijzonder benieuwd hoe ik het er vanaf ga brengen. Doseren is de boodschap en als je weet dat naar't schijnt zelfs Torbjorn Sindballe, één van de zo niet dé hardrijder van het Ironman veld, 'slechts' een gemiddeld wattage van om en bij de 300 watt haalt tijdens het fietsen in een Ironman weet je genoeg. 300 watt haal je zo door even op je trappers te staan maar het 4u30-5u volhouden is dus duidelijk een ander paar mouwen.
Ik train nog door in België tot woensdag 25 september om dan op 26 september de vlieger richting Hawaii te pakken. Goed op voorhand dus om aan te passen aan de omstandigheden en tijdsverschil.
Ik ben natuurlijk al 3x in Hawaii geweest, laatste keer wel al geleden van 2005, maar deze keer zal ik toch met heel ander gevoel van de vlieger stappen. Niet meer als toerist maar als triathleet. Deugd dat dat zal doen!
Die eerste keer, in 2003, dat enorm feestelijk jaar met de tweede plek van Rutger, hun trouw in Hawaii, was alles wow wow en nog eens wow. Die eerste keer die legendarische start meemaken was puur kippevel om maar niet te zwijgen over de strijd die Rutger toen uitvocht met Cameron Brown, ik met mijn fietske mee de hele marathon langs de weg kon ik alles vanop de eerste lijn meemaken. Toen zwoor ik, binnen een aantal jaar sta ik hier ook.
Het heeft allemaal misschien iets langer geduurd dan ik eerst dacht maar ik denk dat ik uiteindelijk toch het juiste (geduldige) parkoers heb afgelegd en dat mijn geduld beloond is.

Tot later!

sjerrie.