You are an Ironman!

Het zijn de woorden waarmee Mike Reiley, de flamboyante speaker van de Ironman wedstrijden, je over de finish begeleidt.

Vandaag vielen ze mij ook voor de eerste maal te beurt, en nog wel op de meest legendarische finishlijn die er in de triathlonwereld bestaat, die van de Ironman van Hawaii... Daar waar het allemaal begonnen is, daar waar de legende van triathlon als sport is opgebouwd en nog steeds wordt opgebouwd.

I am an Ironman! And I'm god damn proud of it!



Het is hier ondertussen nu 1u 's nachts en ik zit nog altijd een beetje na te zweten, na te hijgen van mijn wedstrijd van vandaag.
Hawaii is nu éénmaal ook de zwaarste triathlon ter wereld. Door de wedstrijdomstandigheden, de loden hitte, de hoge vochtigheid, en de wispelturige (harde) wind maar zeker ook door de beenharde concurrentie. Het is namelijk ook het officeuze wereldkampioenschap waaraan je enkel en alleen kan deelnemen door qualificatie tijdens het jaar in een andere 'gewone' Ironman-label wedstrijd. Dus alleen wat goed is staat aan de start, zeker en vooral zo bij de PROs maar zeker ook zo bij de age-groupers, waar ik aantrad.

De dag begon vroeg toen om 3u45 in de morgen de wekker afliep voor het ongewone vroege ontbijt. Rutger en ikzelf propten ons vol met witte boterhammen met confituur (licht verteerbaar kost) en dronken nog een laatste bidon zoutoplossing leeg (tegen de deshysdratatie, zo hadden we er de dag ervoor nog een hele hoop in ons kas geslagen, ik liep bijna over...).
Om 5u vertrokken we dan naar de start- en wisselzone.
Fiets, fietsbenodigdheden en loopspullen hadden we dag ervoor al moeten binnenbrengen mar alles werd toch een laatste keer gechecked.

Heel de baai, die vele rijen dik volgepakt stond met supporters, genoot van een aanstaande zonsopgang. Traditionele Hawaiiaanse zangkoren zorgden voor de sfeer, US Navy-seals deelnemers aan de Ironman zorgde voor een spectaculaire intrede door vanuit een groot legervliegtuig met een parachute de oceaan in te duikelen, de tv-helikopters boven onze hoofden verraadde dat er wel degelijk iets stond te gebeuren.

De start van de PROs was om 6u45, wij een kwartiertje later.

Wij waren in totaal met een dikke 1600 dus was het zaak een goed plekje te zoeken aan de startlijn. Surfers hielden ons achter de startlijn. Om klokslag 7u klonk er een luid kanonschot en weg waren we.
Ik was vrijwel direkt verlost van het hele pak samen met nog 2 andere atleten. We zouden bijna de hele 3,8km samen zwemmen. Uiteindelijk kwam ik als tweede age-grouper uit het water.
Ik had een vlotte wissel. Voor aan de grote lus langs Hawi te beginnen moesten we eerst nog een klein plaatselijk lusje doen. Maar wel een verdomd lastig, serieus stukje klimmen, hier kon je je al makkelijk opblazen, wat ik dus niet wou dus koos ik een steady pace.
Vanaf we de Queen K highway opdraaiden waren we weg voor een dikke vieruurenhalf. Slechts sporadisch zouden we nog iemand tegenkomen. Tot km 60 zat ik aan een tempo van 39-40km/h gemiddeld te rijden ongeveer, dan draaiden we op naar de weg naar Hawi en zoals ik al eerder zei loopt die geleidelijk steeds omhoog. Na 40km wedstrijd ongeveer was de wind fel komen opzetten en hij stond tegen of smerig langszij. Het stoempen kon dus beginnen. Ik had me voorgenomen de klim niet te forceren, was een gedeelte dat me minder lag, in elk geval veel minder dan de glooiende wegen van de Queen K.
Omdat het een keerpunt betrof en we langs dezelfde weg moesten terugkeren kon ik zo goed de wedstrijdsituatie van de PROs die dus een kwartier voor ons gestart waren inschatten. Ik was vooral nieuwsgierig naar de positie van Rutger. Ik had toen geen flauw benul dat hij toen al die penalty gehad had.
(om nog maar eens te zeggen dat een Ironman pas gedaan is aan de finish, posities toen waren totaal maar dan ook totaal geen weergave van de latere uitslag...).
Het 120km bord passeerde ik na 3u10min, het gemiddelde tempo was dus ietske gezakt wat geen wonder was door de tegenwind en de klim.
Ik stak voortdurend PRO vrouwen voorbij, zo zag ik ook Chrissie Wellington (de latere winnares) langs de kant staan met materiaalpech.
De wedstrijdomstandigheden waren zwaar, het vrouwenveld was daarvan een perfecte weergave, het was een slagveld met allemaal enkelingen.
Maar ik stak ook een heel pak PRO mannen voorbij. Zo kwam ik ook tot mijn grote verbazing plots Luke Bell tegen (nog 5de hier in 2003).
Ik kon nog in hetzelfde ritme blijven tot km 160 toen mijn onderrug meer en meer begon op te spelen en eigenlijk zo goed als onhoudbaar werd. Ik kon niet meer op mijn tijdritstuur blijven liggen in aero-positie, enige wat nog enigszins ging was rechtop verder fietsen.
Heel de terugweg was wind tegen dus kan je je wel voorstellen dat ik zo veel tijd verloor. Mijn hoop ergens een fietsttijd tussen de 4u45 en 4u50 neer te zetten kon ik vergeten. Het werd 4u56 in de plaats...

Toen ik aan de wissel kwam kon ik nauwelijks stappen, zo'n pijn deed mijn rug. Ik ben tegen 0,5km/h door de wissel gestapt, ben in de wisseltent plat op mijne buik gaan liggen om wat ontspannende rugoefeningen te doen. A real ironman never quits leerde ik van Rutger dus ik moest echt wel verder...
De benen waren eigenlijk wel goed maar die dekselse rug...
Gelukkig gaven ze bij de bevoorradingen onderweg naast cola, sportdrank en gewoon water ook ice-water. Om de pijn wat te verzachten en de acute ontsteking (die die pijn veroorzaakt) heb ik zo een hele marathon telkens 2 bekers vol ijsblokskes vanachter in mijn wedstrijdpakske gekapt om mijn onderrug wat af te koelen. Deed ook gewoon deugd zo fris...
Ik was zo blij van mijne fiets te zijn dat ik me misschien wat vergalloppeerd heb in het begin. Ik passeerde het bord van de 15km na een 1u2min lopen, das dik 4min/km en als je dat volhoudt eindig je op 2u50-55 (sanitaire stop incluis). Crazy dus...
Ik betaalde rekenig cash tussen km 20 en 30. Veel met lopen had dat daar nie meer te maken.
Wat het lopen verder nog lastig maakte in het begin was dat ik voortdurend moest plassen. Ik had gecontreerde energie-gels mee waarvan ik telkens van dronk vlak voor een bevoorradingspost om dan alles te kunnen doospoelen met water. Maar het was precies of alles liep direkt door mijn maag en darmen naar mijn blaas. Na een paar keer had ik daar toch wel genoeg van en besloot ik over te schakelen op vaste voeding (bananen) die ze ook gaven plus beetje cola. Dat werkte wonderwel want plasgevoel hield vrijwel direkt op...

Vanaf km 30, bij het uitkomen van Energy Lab, vond ik toch opnieuw een beetje een ritme. Je bevind je in de laatste rechte lijn naar de finish (één van 12km weliswaar...). Ik had onderweg te horen gekregen dat ik rond positie 60 was beginnen lopen dus had ik ergens zo'n vermoeden dat ik nog wel ergens of toch kort bij de top-100 zou zitten, daardoor vatte ik moed, het was eigenlijk misschien zo uitzichtloos niet als ik mezelf voorstelde. Ik heb mijn tempo's nie meer gecontroleerd, daarvoor ben je te groggy, je kijkt zo nog wel eens naar je horloge maar je registreert niks, na een minuut weet je al nie meer op welke tijd je nu weer gepasseerd was aan dat bord, het enige waar je denkvermogen nog toe in staat is je linker voor je rechtervoet te zetten en omgekeerd...
Palani-road naar beneden lopen was nog even pijnlijk maar daarna kon het genieten beginnen. Het was een zalige finish. Alles wat er over finishen in Hawaii verteld wordt klopt. Een uitzinnige menigte schreeuwt je door de laatste 100'en meters.

You are an Ironman!


(en toen begaf ik me naar de massage tent voor een zalige massage)