Ondertussen heb ik net mijn tweede nacht hier op Hawaii achter de rug en heb ik eindelijk nog eens een fatsoenlijke nacht slaap achter de rug. Die van donderdag op vrijdag was kort omdat we heel vroeg op de luchthaven moesten zijn, die van vrijdag op zaterdag hebben we gewoon overgeslagen want hangend in de lucht tussen verschillende tijdszones en de vorige was weer kort door late aankomstuur en jetlag.
Zo’n jetlag blijft toch iets onwezenlijk, gisteren anderhalf uurtje gaan losbollen op een uur dat het eigenlijk voor jou midden in de nacht nog is voelt vreemd aan. Je bent aan’t fietsen maar ergens ben je er toch nog niet volledig bij (misschien dat ik daardoor al onmiddellijk plat reed?). De benen voelden, hoe kan het ook anders, niet super aan maar ik maak me geen zorgen...
Het eerste (of laatste zoals je wil) deel van het parkoers op de Queen K zijn ze hier volledig aan het heraanleggen, ben benieuwd wat dat gaat geven tijdens de wedstrijd. Als ze het doen zoals in St-Croix, waar ze op 3 dagen tijd nog speciaal en enkel voor de wedstrijd (na wat klachten van atleten) heel der banen volledig opnieuw asfalteerden komt het wel in orde, al kan ik me voorstellen dat ze er hier toch net iets meer zorg voor zullen dragen dat de heraanleg ook een lange termijn zaak is en niet, zoals in St-Croix, pure korte termijn thinking.
We zitten hier in een mooie condo (Alii-cove) niet zo ver van Kona-centrum. Dat is makkelijk omdat je zo niet al teveel tijd verliest met het heen en weer rijden naar de winkels, het openlucht zwembad enzoverder. Maar toch zitten we hier rustig en merk je niet direkt veel van de nabijheid van het centrum.
Binnen een paar uurtjes ga ik Rutger halen op de luchthaven. Hij zal verschieten met wat voor een beest van een auto ik daar zal staan.
A big car for a big guy! (without a need for compensation for anything though :-))
We hadden op voorhand al een huurauto vastgelegd via internet zodat we die enkel moesten gaan afhalen bij aankomst. Toen we echter begonnen te proberen al onze valiezen (waaronder 2 fietskoffers) in de koffer en achterbank te proppen hadden we direkt door dat het een mission impossible was. Ik terug naar binnen om te vragen of ze eventueel geen taxi voor ons konden regelen voor de bagage. Dat was natuurlijk tegen haar winkel en de verantwoordelijke van autoverhuurbedrijf kwam aandraven met mogelijkheid tot huren groteren auto. Daar hadden wij dan weer minder zin in (is allemaal al duur genoeg). Uiteindelijk na wat gediscussieer kwamen we tot vergelijk dat we grotere jeep voor dezelfde prijs kregen als oorspronkelijke auto! No extra charges!
Zo rij ik hier dus nu rond met een Chrysler Aspen HEMI 5.7liter limited AWD V8, full option, 335horse power! (gaat dat tegensteken als ik thuis opnieuw in mijn Peugeotke kruip... Nu, ge bent hier eigenlijk niks mee, overal speed limits en flikken...)
Take care!
sjerrie
zondag 28 september 2008
woensdag 24 september 2008
Alles wat je met met passie en beleving doet, doe je beter...
Vandaag mijn laatste lange training (koppel training fietsen-lopen) op Belgische bodem afgewerkt. Morgen staat er nog wel een langere zwemtraining op het programma maar het zijn, voor mij dan zeker althans, de lange fiets- en looptrainingen die doorwegen. En die zitten er dus op.
Voor het geval ik daar dus na Hawaii om god weet welke redenen zin in zou hebben, een slechte voorbereiding als excuus gebruiken zit er niet in.
Onderweg waren er wel twee kleine mankementjes (Morton's disease, vieze naam voor klein letseltje aan zenuw die tussen middenvoetbeentjes loopt en even een kleine opstoot van hevige keelpijn) maar ze hebben me niet kunnen tegenhouden om alle trainingen tot in de puntjes af te werken.
Vanaf nu is het dus rusten naar de wedstrijd toe. Ik doe nog wel een paar langere trainingen ter plekke met wat lichte intensiteit maar het zullen zeker niet meer de volumes zijn van de voorbije weken.
Tot in Hawaii!
Voor het geval ik daar dus na Hawaii om god weet welke redenen zin in zou hebben, een slechte voorbereiding als excuus gebruiken zit er niet in.
Onderweg waren er wel twee kleine mankementjes (Morton's disease, vieze naam voor klein letseltje aan zenuw die tussen middenvoetbeentjes loopt en even een kleine opstoot van hevige keelpijn) maar ze hebben me niet kunnen tegenhouden om alle trainingen tot in de puntjes af te werken.
Vanaf nu is het dus rusten naar de wedstrijd toe. Ik doe nog wel een paar langere trainingen ter plekke met wat lichte intensiteit maar het zullen zeker niet meer de volumes zijn van de voorbije weken.
Tot in Hawaii!
zondag 21 september 2008
Goed gek??
Ik ben geen prof maar de laatste anderhalve maand voor Hawaii zal ik er toch zeker alles voor gedaan hebben om mij zo nauwgezet mogelijk voor te bereiden.
Mijn collega's bij Tibotec hebben me wat meer moeten missen dan anders. Als ik er zo even over nadenk heb ik dit jaar nog niks van verlof genomen dat niet in het teken stond van triathlon, trainingsstage in Zuid-Frankrijk tijdens de paasvakantie, wedstrijd in St-Croix waar ik m'n qualificatie behaalde en dan nog een hele hoop losse hele of halve dagen om wat langere trainingen af te werken.
Afgelopen vrijdag gaf ik zo ook verstek voor onze jaarlijkse zogenaamde Tibotec-dag. Is een dag dat we met alle collega's (zijn er ondertussen al zo'n 600...) ergens naar toe trekken en een beetje gek gaan doen, was meestal al heel plezant geweest. Maar ik kan me nu niet meer veroorloven risico's te nemen zo kort voor D-day, daarvoor zijn de geleverde inspanningen net iets te groot. Plaats van afspraak was dit jaar Sint-Truiden. Tijdens de dag hebben ze er Scottish Highland Games gehouden, boomwerpen-kegelwerpen-doedelzak spelen en dergelijke dingen dus... Spijtig maar helaas, naar wat ik vernam is er weer wat afgelachen! 's Avonds wordt dan de dag afgesloten met een groot buffet en feest. De foto's verraadde veel. Eén troost, naar't schijnt was er niet echt een podium om op te shaken :-)
Maar geen feest dus voor mij, ik heb vrijdag properkes mijn lange duurtraining lopen afgewerkt.
Volgende dag weer van't zelfde. Een collega trouwde, ik was uitgenodigd voor avondfeest maar ben maar gewoon braafkes naar de receptie gegaan in de namiddag, nippend aan fruitsapke ipv champagne...
Het is het me allemaal waard. Toch voor nu, toch voor deze maanden. Maar je hoort mij niet mijmeren, ik amuseer me eigenlijk te pletter. Ironman is my destiny! (benieuwd of ik daar den 11de oktober rond een uur of 4 in de namiddag nog zo over denk...?)
Als je je voor Hawaii niet kan motiveren en een paar opofferingen kan doen kan je er beter mee stoppen. Ik denk dat heel wat triathleten zich hierin kunnen herkennen.
Maar ik zal jullie zeker niet hoeven te vertellen dat het beest volledig los zal gaan na Hawaii! Om te beginnen in Lulu's bar! Afspraak daar Ironman-belgen?
Have fun!
sjerrie
PS: nieuwe cd King's of Leon is de max! wat een stem! wat een sound! vorig jaar ontdekt op Werchter, direkt cd gekocht, plat gespeeld, dit jaar bevestiging van klasse gezien en gehoord opnieuw op Werchter, reikhalzend uitgekeken naar release nieuwe cd en bij wijze van verrassing gisteren cd gekregen! Mijn oprechte dank!
Mijn collega's bij Tibotec hebben me wat meer moeten missen dan anders. Als ik er zo even over nadenk heb ik dit jaar nog niks van verlof genomen dat niet in het teken stond van triathlon, trainingsstage in Zuid-Frankrijk tijdens de paasvakantie, wedstrijd in St-Croix waar ik m'n qualificatie behaalde en dan nog een hele hoop losse hele of halve dagen om wat langere trainingen af te werken.
Afgelopen vrijdag gaf ik zo ook verstek voor onze jaarlijkse zogenaamde Tibotec-dag. Is een dag dat we met alle collega's (zijn er ondertussen al zo'n 600...) ergens naar toe trekken en een beetje gek gaan doen, was meestal al heel plezant geweest. Maar ik kan me nu niet meer veroorloven risico's te nemen zo kort voor D-day, daarvoor zijn de geleverde inspanningen net iets te groot. Plaats van afspraak was dit jaar Sint-Truiden. Tijdens de dag hebben ze er Scottish Highland Games gehouden, boomwerpen-kegelwerpen-doedelzak spelen en dergelijke dingen dus... Spijtig maar helaas, naar wat ik vernam is er weer wat afgelachen! 's Avonds wordt dan de dag afgesloten met een groot buffet en feest. De foto's verraadde veel. Eén troost, naar't schijnt was er niet echt een podium om op te shaken :-)
Maar geen feest dus voor mij, ik heb vrijdag properkes mijn lange duurtraining lopen afgewerkt.
Volgende dag weer van't zelfde. Een collega trouwde, ik was uitgenodigd voor avondfeest maar ben maar gewoon braafkes naar de receptie gegaan in de namiddag, nippend aan fruitsapke ipv champagne...
Het is het me allemaal waard. Toch voor nu, toch voor deze maanden. Maar je hoort mij niet mijmeren, ik amuseer me eigenlijk te pletter. Ironman is my destiny! (benieuwd of ik daar den 11de oktober rond een uur of 4 in de namiddag nog zo over denk...?)
Als je je voor Hawaii niet kan motiveren en een paar opofferingen kan doen kan je er beter mee stoppen. Ik denk dat heel wat triathleten zich hierin kunnen herkennen.
Maar ik zal jullie zeker niet hoeven te vertellen dat het beest volledig los zal gaan na Hawaii! Om te beginnen in Lulu's bar! Afspraak daar Ironman-belgen?
Have fun!
sjerrie
PS: nieuwe cd King's of Leon is de max! wat een stem! wat een sound! vorig jaar ontdekt op Werchter, direkt cd gekocht, plat gespeeld, dit jaar bevestiging van klasse gezien en gehoord opnieuw op Werchter, reikhalzend uitgekeken naar release nieuwe cd en bij wijze van verrassing gisteren cd gekregen! Mijn oprechte dank!
donderdag 18 september 2008
De Queen K lag vandaag in België
Zij die al eens in Hawaii geweest zijn kennen de Queen K wel, voor de andere wil ik wel even wat duiding geven.
Queen K staat voor voluit Queen Ka' ahumanu Highway, je begrijpt nu wel waarom vaak de afkorting wordt gebruikt... Naast een kort stuk Kuakini Highway, een zeer venijnig stukje Palani Road, moet zo wat 90-95% van het fietsen op deze snelweg afgelegd worden, heen en terug, met het keerpunt na een klim in Hawi.
Het is één van de redenen waarom Hawaii zo'n zwaar parkoers is, geen halve bocht is er op deze snelweg te vinden, er is geen beschutting van bomen, alleen gestolde lava langs wezer kanten en wat stenen, vaak de witte exemplaren mooi uitgezocht door toeristen en mooi gerangschikt op de zwarte lava-achtergrond in letters en zinnen, een boodschap vormend voor een verloren familielid, geliefde of naaste, het is soms een prachtig zicht.
Tijdens de wedstrijd heb je spijtig genoeg weinig boodschap aan dit soort van romantiek want door de aard van deze snelweg is het constant stoempen, stoempen en nog eens stoempen, zonder enig recuperatiemoment. Door het vulkanische karakter van het eiland is er ook nauwelijks een meter vlak, constant golvend, op en af.
In het heen rijden zit de wind meestal op kop. Als je snel genoeg bent kun je op de terugweg profiteren van wat meewind. Snel genoeg? Jawel, de wind draait in de loop van de dag! Dolle pret!
Het eerste jaar dat Norman Stadler won was een extreem voorbeeld hiervan en was het draaien van de wind aan de lijve te ondervinden en het verschil in tempo tussen de koplopers en de achtervolgers met het blote oog op te merken. Ik wil beginnen met te zeggen dat Norman Stadler toen zeker de overwinning niet in de schoot geworpen kreeg door deze weers- en windverandering. Hij heeft het risico toen genomen van vroeg weg te rijden (tegen de wind) en heeft het meest kunnen profiteren van de meewind en heeft zijn overwinning toen nog extra glans gegeven door een sterke marathon!
Hij kwam ons op de terugweg, stonden aan die helikopterbasis opgesteld (naam ontsnapt me nu net) als een speer voorbij gevlogen. Terwijl we daar stonden te wachten voelden we de wind letterlijk stilvallen om dan opnieuw op te zetten, maar dan in de tegenovergestelde richting. We waren het daar allemaal eens, hier gingen lijken vallen. Het tempo van de achtervolgers (die toen al op minuuuuuten zaten) zakte man per man die we zagen voorbij komen en de grijns van tegen de wind te vechten werd met de minuut groter.
Veel age-group triathleten hebben toen 180km tegen de wind in gereden, pfiiiieeuww!! Ik hoor Jim Thijs, die toen meedeed als age-grouper nog altijd vloeken!
Nu, waar ik dus wou toe komen is met te zeggen dat we vandaag een perfecte Queen K simulatie gedaan hebben. Is dat geen toonbeeld van professionalisme! Sommige worden met lof overgoten omdat ze parkoers nabouwen en worden door hun trainer bestempeld als professioneelste der professionelen, wij doen evengoed!
Waar hebben we dat gevonden? Moet het nog eens benadrukt dat Leuven dé uitvalbasis is voor triathleten? Wel, als je vanuit Leuven richting Tienen rijdt en je neemt er de grote weg richting Hannuit, rijdt verder door naar Hoei, je daar rechtsaf slaagt richting Eghézee, en van daaruit de terugweg inzet via Incourt, Hamme-mille richting Leuven heb je op zeer vergelijkbare wegen als de Queen K gereden, lekker golvend, de wind kreeg je er vandaag gratis bij. Als je de sleur nog een beetje breekt met een hoop tempoblokken ben je blij dat je na 170km terug thuis bent.
Take care!
sjerrie.
Queen K staat voor voluit Queen Ka' ahumanu Highway, je begrijpt nu wel waarom vaak de afkorting wordt gebruikt... Naast een kort stuk Kuakini Highway, een zeer venijnig stukje Palani Road, moet zo wat 90-95% van het fietsen op deze snelweg afgelegd worden, heen en terug, met het keerpunt na een klim in Hawi.
Het is één van de redenen waarom Hawaii zo'n zwaar parkoers is, geen halve bocht is er op deze snelweg te vinden, er is geen beschutting van bomen, alleen gestolde lava langs wezer kanten en wat stenen, vaak de witte exemplaren mooi uitgezocht door toeristen en mooi gerangschikt op de zwarte lava-achtergrond in letters en zinnen, een boodschap vormend voor een verloren familielid, geliefde of naaste, het is soms een prachtig zicht.
Tijdens de wedstrijd heb je spijtig genoeg weinig boodschap aan dit soort van romantiek want door de aard van deze snelweg is het constant stoempen, stoempen en nog eens stoempen, zonder enig recuperatiemoment. Door het vulkanische karakter van het eiland is er ook nauwelijks een meter vlak, constant golvend, op en af.
In het heen rijden zit de wind meestal op kop. Als je snel genoeg bent kun je op de terugweg profiteren van wat meewind. Snel genoeg? Jawel, de wind draait in de loop van de dag! Dolle pret!
Het eerste jaar dat Norman Stadler won was een extreem voorbeeld hiervan en was het draaien van de wind aan de lijve te ondervinden en het verschil in tempo tussen de koplopers en de achtervolgers met het blote oog op te merken. Ik wil beginnen met te zeggen dat Norman Stadler toen zeker de overwinning niet in de schoot geworpen kreeg door deze weers- en windverandering. Hij heeft het risico toen genomen van vroeg weg te rijden (tegen de wind) en heeft het meest kunnen profiteren van de meewind en heeft zijn overwinning toen nog extra glans gegeven door een sterke marathon!
Hij kwam ons op de terugweg, stonden aan die helikopterbasis opgesteld (naam ontsnapt me nu net) als een speer voorbij gevlogen. Terwijl we daar stonden te wachten voelden we de wind letterlijk stilvallen om dan opnieuw op te zetten, maar dan in de tegenovergestelde richting. We waren het daar allemaal eens, hier gingen lijken vallen. Het tempo van de achtervolgers (die toen al op minuuuuuten zaten) zakte man per man die we zagen voorbij komen en de grijns van tegen de wind te vechten werd met de minuut groter.
Veel age-group triathleten hebben toen 180km tegen de wind in gereden, pfiiiieeuww!! Ik hoor Jim Thijs, die toen meedeed als age-grouper nog altijd vloeken!
Nu, waar ik dus wou toe komen is met te zeggen dat we vandaag een perfecte Queen K simulatie gedaan hebben. Is dat geen toonbeeld van professionalisme! Sommige worden met lof overgoten omdat ze parkoers nabouwen en worden door hun trainer bestempeld als professioneelste der professionelen, wij doen evengoed!
Waar hebben we dat gevonden? Moet het nog eens benadrukt dat Leuven dé uitvalbasis is voor triathleten? Wel, als je vanuit Leuven richting Tienen rijdt en je neemt er de grote weg richting Hannuit, rijdt verder door naar Hoei, je daar rechtsaf slaagt richting Eghézee, en van daaruit de terugweg inzet via Incourt, Hamme-mille richting Leuven heb je op zeer vergelijkbare wegen als de Queen K gereden, lekker golvend, de wind kreeg je er vandaag gratis bij. Als je de sleur nog een beetje breekt met een hoop tempoblokken ben je blij dat je na 170km terug thuis bent.
Take care!
sjerrie.
zondag 14 september 2008
Proficiat Rutger, Sofie en Tille!
miljaar, een blog is me toch moeilijker als ik dacht.
Gelukkig springt op zo'n moment de realiteit van de dag je bij. Rutger is deze namiddag voor de tweede maal vader geworden van een dochtertje, Phara. Sofie stelt het heel goed en Rutger zal vandaag niet trainen zo wist Pieter nog in zijn berichtje :-)
Langs deze weg natuurlijk nogmaals een dikke proficiat aan het Sofie, Rutger en Tille die vanaf nu grote zus mag spelen!
As we speak zit Rutger meer als waarschijnlijk op zo'n dooie gelukzalige eentje te genieten van zijn fritten. Man, daar hebben we gisteren nog het hele laatste uur toen we terugkwamen van fietstesten op de piste van Elewijt over zitten dagdromen. De grootste rommel eerst, spijt dat we ook hadden dat Leuven kermis al gedaan is als we terug zijn van Hawaii en we geen smoutebollen meer konden gaan eten, alles wat we in ons kas gingen slagen na Hawaii passeerde de revue. We waren dan ook al van 's morgens onderweg en het was al diep in de namiddag, we hadden beide duidelijk grote honger.
De testen waren overigens goed. Dr. Vincent (Vanbelle) en Pieter (Timmermans) stonden alletwee in aanslag met hun lactaatmeter, wij moesten 'enkel' toertjes draaien (piste in Elewijt meet 380m) tegen verschillende wattages.
Een Ironman is voor mij een heel nieuwe wereld en ik ben bijzonder benieuwd hoe ik het er vanaf ga brengen. Doseren is de boodschap en als je weet dat naar't schijnt zelfs Torbjorn Sindballe, één van de zo niet dé hardrijder van het Ironman veld, 'slechts' een gemiddeld wattage van om en bij de 300 watt haalt tijdens het fietsen in een Ironman weet je genoeg. 300 watt haal je zo door even op je trappers te staan maar het 4u30-5u volhouden is dus duidelijk een ander paar mouwen.
Ik train nog door in België tot woensdag 25 september om dan op 26 september de vlieger richting Hawaii te pakken. Goed op voorhand dus om aan te passen aan de omstandigheden en tijdsverschil.
Ik ben natuurlijk al 3x in Hawaii geweest, laatste keer wel al geleden van 2005, maar deze keer zal ik toch met heel ander gevoel van de vlieger stappen. Niet meer als toerist maar als triathleet. Deugd dat dat zal doen!
Die eerste keer, in 2003, dat enorm feestelijk jaar met de tweede plek van Rutger, hun trouw in Hawaii, was alles wow wow en nog eens wow. Die eerste keer die legendarische start meemaken was puur kippevel om maar niet te zwijgen over de strijd die Rutger toen uitvocht met Cameron Brown, ik met mijn fietske mee de hele marathon langs de weg kon ik alles vanop de eerste lijn meemaken. Toen zwoor ik, binnen een aantal jaar sta ik hier ook.
Het heeft allemaal misschien iets langer geduurd dan ik eerst dacht maar ik denk dat ik uiteindelijk toch het juiste (geduldige) parkoers heb afgelegd en dat mijn geduld beloond is.
Tot later!
sjerrie.
Gelukkig springt op zo'n moment de realiteit van de dag je bij. Rutger is deze namiddag voor de tweede maal vader geworden van een dochtertje, Phara. Sofie stelt het heel goed en Rutger zal vandaag niet trainen zo wist Pieter nog in zijn berichtje :-)
Langs deze weg natuurlijk nogmaals een dikke proficiat aan het Sofie, Rutger en Tille die vanaf nu grote zus mag spelen!
As we speak zit Rutger meer als waarschijnlijk op zo'n dooie gelukzalige eentje te genieten van zijn fritten. Man, daar hebben we gisteren nog het hele laatste uur toen we terugkwamen van fietstesten op de piste van Elewijt over zitten dagdromen. De grootste rommel eerst, spijt dat we ook hadden dat Leuven kermis al gedaan is als we terug zijn van Hawaii en we geen smoutebollen meer konden gaan eten, alles wat we in ons kas gingen slagen na Hawaii passeerde de revue. We waren dan ook al van 's morgens onderweg en het was al diep in de namiddag, we hadden beide duidelijk grote honger.
De testen waren overigens goed. Dr. Vincent (Vanbelle) en Pieter (Timmermans) stonden alletwee in aanslag met hun lactaatmeter, wij moesten 'enkel' toertjes draaien (piste in Elewijt meet 380m) tegen verschillende wattages.
Een Ironman is voor mij een heel nieuwe wereld en ik ben bijzonder benieuwd hoe ik het er vanaf ga brengen. Doseren is de boodschap en als je weet dat naar't schijnt zelfs Torbjorn Sindballe, één van de zo niet dé hardrijder van het Ironman veld, 'slechts' een gemiddeld wattage van om en bij de 300 watt haalt tijdens het fietsen in een Ironman weet je genoeg. 300 watt haal je zo door even op je trappers te staan maar het 4u30-5u volhouden is dus duidelijk een ander paar mouwen.
Ik train nog door in België tot woensdag 25 september om dan op 26 september de vlieger richting Hawaii te pakken. Goed op voorhand dus om aan te passen aan de omstandigheden en tijdsverschil.
Ik ben natuurlijk al 3x in Hawaii geweest, laatste keer wel al geleden van 2005, maar deze keer zal ik toch met heel ander gevoel van de vlieger stappen. Niet meer als toerist maar als triathleet. Deugd dat dat zal doen!
Die eerste keer, in 2003, dat enorm feestelijk jaar met de tweede plek van Rutger, hun trouw in Hawaii, was alles wow wow en nog eens wow. Die eerste keer die legendarische start meemaken was puur kippevel om maar niet te zwijgen over de strijd die Rutger toen uitvocht met Cameron Brown, ik met mijn fietske mee de hele marathon langs de weg kon ik alles vanop de eerste lijn meemaken. Toen zwoor ik, binnen een aantal jaar sta ik hier ook.
Het heeft allemaal misschien iets langer geduurd dan ik eerst dacht maar ik denk dat ik uiteindelijk toch het juiste (geduldige) parkoers heb afgelegd en dat mijn geduld beloond is.
Tot later!
sjerrie.
vrijdag 12 september 2008
welkom
welkom op mijn blog, weldra meer nieuws over mijn voorbereiding voor de Ironman van Hawaii. Noteer alvast 26 oktober in uw agenda voor mijn eetdag!
Abonneren op:
Posts (Atom)
