You are an Ironman!

Het zijn de woorden waarmee Mike Reiley, de flamboyante speaker van de Ironman wedstrijden, je over de finish begeleidt.

Vandaag vielen ze mij ook voor de eerste maal te beurt, en nog wel op de meest legendarische finishlijn die er in de triathlonwereld bestaat, die van de Ironman van Hawaii... Daar waar het allemaal begonnen is, daar waar de legende van triathlon als sport is opgebouwd en nog steeds wordt opgebouwd.

I am an Ironman! And I'm god damn proud of it!



Het is hier ondertussen nu 1u 's nachts en ik zit nog altijd een beetje na te zweten, na te hijgen van mijn wedstrijd van vandaag.
Hawaii is nu éénmaal ook de zwaarste triathlon ter wereld. Door de wedstrijdomstandigheden, de loden hitte, de hoge vochtigheid, en de wispelturige (harde) wind maar zeker ook door de beenharde concurrentie. Het is namelijk ook het officeuze wereldkampioenschap waaraan je enkel en alleen kan deelnemen door qualificatie tijdens het jaar in een andere 'gewone' Ironman-label wedstrijd. Dus alleen wat goed is staat aan de start, zeker en vooral zo bij de PROs maar zeker ook zo bij de age-groupers, waar ik aantrad.

De dag begon vroeg toen om 3u45 in de morgen de wekker afliep voor het ongewone vroege ontbijt. Rutger en ikzelf propten ons vol met witte boterhammen met confituur (licht verteerbaar kost) en dronken nog een laatste bidon zoutoplossing leeg (tegen de deshysdratatie, zo hadden we er de dag ervoor nog een hele hoop in ons kas geslagen, ik liep bijna over...).
Om 5u vertrokken we dan naar de start- en wisselzone.
Fiets, fietsbenodigdheden en loopspullen hadden we dag ervoor al moeten binnenbrengen mar alles werd toch een laatste keer gechecked.

Heel de baai, die vele rijen dik volgepakt stond met supporters, genoot van een aanstaande zonsopgang. Traditionele Hawaiiaanse zangkoren zorgden voor de sfeer, US Navy-seals deelnemers aan de Ironman zorgde voor een spectaculaire intrede door vanuit een groot legervliegtuig met een parachute de oceaan in te duikelen, de tv-helikopters boven onze hoofden verraadde dat er wel degelijk iets stond te gebeuren.

De start van de PROs was om 6u45, wij een kwartiertje later.

Wij waren in totaal met een dikke 1600 dus was het zaak een goed plekje te zoeken aan de startlijn. Surfers hielden ons achter de startlijn. Om klokslag 7u klonk er een luid kanonschot en weg waren we.
Ik was vrijwel direkt verlost van het hele pak samen met nog 2 andere atleten. We zouden bijna de hele 3,8km samen zwemmen. Uiteindelijk kwam ik als tweede age-grouper uit het water.
Ik had een vlotte wissel. Voor aan de grote lus langs Hawi te beginnen moesten we eerst nog een klein plaatselijk lusje doen. Maar wel een verdomd lastig, serieus stukje klimmen, hier kon je je al makkelijk opblazen, wat ik dus niet wou dus koos ik een steady pace.
Vanaf we de Queen K highway opdraaiden waren we weg voor een dikke vieruurenhalf. Slechts sporadisch zouden we nog iemand tegenkomen. Tot km 60 zat ik aan een tempo van 39-40km/h gemiddeld te rijden ongeveer, dan draaiden we op naar de weg naar Hawi en zoals ik al eerder zei loopt die geleidelijk steeds omhoog. Na 40km wedstrijd ongeveer was de wind fel komen opzetten en hij stond tegen of smerig langszij. Het stoempen kon dus beginnen. Ik had me voorgenomen de klim niet te forceren, was een gedeelte dat me minder lag, in elk geval veel minder dan de glooiende wegen van de Queen K.
Omdat het een keerpunt betrof en we langs dezelfde weg moesten terugkeren kon ik zo goed de wedstrijdsituatie van de PROs die dus een kwartier voor ons gestart waren inschatten. Ik was vooral nieuwsgierig naar de positie van Rutger. Ik had toen geen flauw benul dat hij toen al die penalty gehad had.
(om nog maar eens te zeggen dat een Ironman pas gedaan is aan de finish, posities toen waren totaal maar dan ook totaal geen weergave van de latere uitslag...).
Het 120km bord passeerde ik na 3u10min, het gemiddelde tempo was dus ietske gezakt wat geen wonder was door de tegenwind en de klim.
Ik stak voortdurend PRO vrouwen voorbij, zo zag ik ook Chrissie Wellington (de latere winnares) langs de kant staan met materiaalpech.
De wedstrijdomstandigheden waren zwaar, het vrouwenveld was daarvan een perfecte weergave, het was een slagveld met allemaal enkelingen.
Maar ik stak ook een heel pak PRO mannen voorbij. Zo kwam ik ook tot mijn grote verbazing plots Luke Bell tegen (nog 5de hier in 2003).
Ik kon nog in hetzelfde ritme blijven tot km 160 toen mijn onderrug meer en meer begon op te spelen en eigenlijk zo goed als onhoudbaar werd. Ik kon niet meer op mijn tijdritstuur blijven liggen in aero-positie, enige wat nog enigszins ging was rechtop verder fietsen.
Heel de terugweg was wind tegen dus kan je je wel voorstellen dat ik zo veel tijd verloor. Mijn hoop ergens een fietsttijd tussen de 4u45 en 4u50 neer te zetten kon ik vergeten. Het werd 4u56 in de plaats...

Toen ik aan de wissel kwam kon ik nauwelijks stappen, zo'n pijn deed mijn rug. Ik ben tegen 0,5km/h door de wissel gestapt, ben in de wisseltent plat op mijne buik gaan liggen om wat ontspannende rugoefeningen te doen. A real ironman never quits leerde ik van Rutger dus ik moest echt wel verder...
De benen waren eigenlijk wel goed maar die dekselse rug...
Gelukkig gaven ze bij de bevoorradingen onderweg naast cola, sportdrank en gewoon water ook ice-water. Om de pijn wat te verzachten en de acute ontsteking (die die pijn veroorzaakt) heb ik zo een hele marathon telkens 2 bekers vol ijsblokskes vanachter in mijn wedstrijdpakske gekapt om mijn onderrug wat af te koelen. Deed ook gewoon deugd zo fris...
Ik was zo blij van mijne fiets te zijn dat ik me misschien wat vergalloppeerd heb in het begin. Ik passeerde het bord van de 15km na een 1u2min lopen, das dik 4min/km en als je dat volhoudt eindig je op 2u50-55 (sanitaire stop incluis). Crazy dus...
Ik betaalde rekenig cash tussen km 20 en 30. Veel met lopen had dat daar nie meer te maken.
Wat het lopen verder nog lastig maakte in het begin was dat ik voortdurend moest plassen. Ik had gecontreerde energie-gels mee waarvan ik telkens van dronk vlak voor een bevoorradingspost om dan alles te kunnen doospoelen met water. Maar het was precies of alles liep direkt door mijn maag en darmen naar mijn blaas. Na een paar keer had ik daar toch wel genoeg van en besloot ik over te schakelen op vaste voeding (bananen) die ze ook gaven plus beetje cola. Dat werkte wonderwel want plasgevoel hield vrijwel direkt op...

Vanaf km 30, bij het uitkomen van Energy Lab, vond ik toch opnieuw een beetje een ritme. Je bevind je in de laatste rechte lijn naar de finish (één van 12km weliswaar...). Ik had onderweg te horen gekregen dat ik rond positie 60 was beginnen lopen dus had ik ergens zo'n vermoeden dat ik nog wel ergens of toch kort bij de top-100 zou zitten, daardoor vatte ik moed, het was eigenlijk misschien zo uitzichtloos niet als ik mezelf voorstelde. Ik heb mijn tempo's nie meer gecontroleerd, daarvoor ben je te groggy, je kijkt zo nog wel eens naar je horloge maar je registreert niks, na een minuut weet je al nie meer op welke tijd je nu weer gepasseerd was aan dat bord, het enige waar je denkvermogen nog toe in staat is je linker voor je rechtervoet te zetten en omgekeerd...
Palani-road naar beneden lopen was nog even pijnlijk maar daarna kon het genieten beginnen. Het was een zalige finish. Alles wat er over finishen in Hawaii verteld wordt klopt. Een uitzinnige menigte schreeuwt je door de laatste 100'en meters.

You are an Ironman!


(en toen begaf ik me naar de massage tent voor een zalige massage)

Startnummer 1643

Gisteren ben ik me gaan registreren, vandaag ben ik voor het eerst officieel een Ironman Hawaii triathleet! Deelnemers zijn vanaf vandaag te herkennen aan een oranje polsbandje, op het mijne staat KONA 30 – 0001643, staande voor respectievelijk de 30ste verjaardag van de wedstrijd hier en mijn racenummer. Ik zal dus helemaal achteraan mijn fiets moeten gaan zoeken in de wisselzone.
In totaal zijn we met 1823, een goeie 150 mannelijke en een goeie 60 vrouwelijke PRO-atleten, de rest allemaal zogenaamd ‘age-grouper’, de grote groep van atleten waarvan de Ironman wedstrijden (over)leven, gepassionneerde sportmensen die naast hun job op een semi-professionele of amateuristische (als dat al mogelijk is als je hier in Hawaii aan de start staat) met triathlon bezig zijn. Je hebt ze hier in alle soorten, kleuren, maten en leeftijden, de jongste deelnemer is 18, de oudste 79. Gisteren was het atleten-parade op Alii-drive en atleten vanuit alle continenten liepen mee, als daar nog moest aan getwijfeld worden, triathlon is een wereldsport!
Ik zit dus in de age-group 25-29 en wij zijn met zo’n 70.
Alhoewel het mijn eerste deelname is vertrek zaterdag toch met enige ambitie, ik zou graag top-5 van mijn age-group halen en in de top-100 algemeen eindigen. We zullen zaterdag zien of die ambitie gerechtvaardigd was...

Tot dan!

Live for nothing or die for something!

De laatste rechte lijn richting zaterdag is nu wel definitief ingezet, nog 5 dagen te gaan.

Een bloemlezing van de voorbije dagen:

-had ik in een vorige post op mijn blog iets geschreven dat het hier wat minder was? Wel, zaterdag moesten we nog een langere fietstraining doen. Het leek ons een goed idee om het gedeelte naar Hawi (dorpje waar het keerpunt van het fietsparkoers ligt, ongeveer halverwege) nog eens te verkennen. Wij dus de fietsen in de auto en een heel stuk richting daar gereden. Daar waar de Queen K Highway (eerste gedeelte fietsen) mooie glooiende wegen zijn tussen de lava is het gedeelte naar Hawi (en zeker de laatste 30km voor keerpunt) veel meer begroeit al, meer tropisch (ligt iets verder af van een vulkaantop zoals bvb onze verblijfplaats Kona en eerder verklaarde ik al wat het effect daarvan kan zijn op het weer en de zonneschijn). Geen wolken dus en het was er dan ook tropisch heet, ik heb een thermometer op mijn fietscomputerke staan en die gaf vaak temperaturen weer boven de 36 graden Celsius, met pieken tot 41! Zonnefactor 50 was nog niet voldoende om je te beschermen, fietstrui en broek stonden er 'mooi' ingebrand.
De klim naar Hawi is eigenlijk een lang uitgesponnen klim in trapjes gespreid over zo'n 30km met de laatste 10km meer en meer klimmem. En wat het nog extra leuk maakt is dat de wind er vaak tegen of langszij staat!
Leuke is natuurlijk dat je zelfde weg terug naar beneden mag, dan haal je makkelijk snelheden tot 70km/h. Je stuur goed vasthouden is wel de boodschap want anders riskeer je de kant in te vliegen door de zijwind op sommige stukken.

- dat je hier in Hawaii goed moet oppassen voor 'oudjes' kon ik zondag nog maar eens ondervinden. Voor zij die zich maar al te graag neerleggen bij het excuus 'daar ben ik toch te oud voor' raad ik aan eens naar hier te komen.
Zondag stond er oa nog een zwemtraining op het programma met wat tempo stukjes. We waren al een tijdje bezig toen er naast ons zich een goed gebronseerd afgetraind heerschap op leeftijd aandiende. Ik had het niet direkt in de mot maar hij schoof telkens mooi mee in mijn tempo, gooide er af en toe een vlinderslagje tussen. Ik moest me inhouden om niet te gaan beginnen versnellen, was die kerel mij aan't uitdagen ofwa? Achteraf bleek het niemand minder dan Scott Molina te zijn, Ironman Hawaii winnaar van 1988, 20 jaar geleden dus! 'loco Molina' stond er op zijn gepersonaliseerde loopschoenen die langs de kant stonden! Cool! Hij doet dit jaar opnieuw mee, startnummer 88!

-nog een kleine tip om te besluiten: als je een film gaat huren laat je niet alleen leiden door de titel van de film, je kan serieus bedrogen uitkomen. Als je 'Doomsday 2012' ziet staan, met op de achtergrond een cartoon van een apocalyps, aan wat denk jij dan? Wij dachten een geweldige nieuwe 'Independance day' achtige actiefilm te gaan zien, we wreven ons in de handen, keiharde actie, desastreuze rampen, hopelijk een knappe griet die moest gered worden, maar spijtig genoeg bleek het een christelijk geinspireerde blablabla film te zijn, enkel met de bedoeling de ongelovigen te bekeren tot het geloven in de allesheersende god, niks rampen, niks knappe griet, de wereld werd gered door een gebed!!! Met dank aan Faithfilm.com (in kleine letters te lezen op de achtergrond van de dvd)
Gelukkig hebben we vandaag de laatste Rambo kunnen zien als 'tegengif', rated R (strong graphic bloody violence, grisly images and language), shockingly entertaining!

Groeten,

sjerrie.

one week to go

Vandaag ben ik een week hier in Kona. En eigenlijk is ze voorbijgevlogen.
Ik had nog doorgetraind tot de voorlaatste dag, de donderdag voor vertrek was zoals altijd eigenlijk nogal hectisch met nog een halve werkdag en (ook waarschijnlijk wel zoals altijd) met het feit dat alles nog moest ingepakt worden plus ook nog rap tussendoor ook nog een zwemtraining... Neem daarbij de lange vlucht en je weet dat ik hier redelijk cassé aangekomen ben. De eerste dagen heb ik echt last gehad van de jetlag, ik ben ook effe opnieuw wa ziekskes (zo wat onhebbelijk gevoel in de benen) geweest maar voldoende rusten heeft alles opgelost.

De eerste dagen waren hier eigenlijk wat minder ('t is te zeggen, nog altijd een 27-28°C maar geen zon), zeker in de namiddag, dan troepten er telkens een hele hoop donkere wolken samen rond de top van de vulkaan en verhinderden zo dat de zon kon schijnen, heel Kona was dan telkens bedekt onder een dik wolkenpak. Maar als je dan 10km verder reed was het helblauwe lucht en zeker 3à4°C warmer, raar fenoneem toch...! Het zou te maken hebben met de veranderlijke vulkaanactiviteit...
Sinds gisteren is dit wel wat minder en dus ook warmer hier in Kona.

Vanaf vandaag heeft Pieter voor ons nog een kleine 3-daagse traininsprikkel voorzien. Niets bijzonders maar het is wel nodig om ons lijf toch opnieuw nog een beetje in gang te trekken en klaar te maken voor een dagje afzien. Morgen is het dus nog een week tot de wedstrijd. In deze periode gebeuren de meeste fouten. Daarom is het van onschatbare waarde dat ik hier met Rutger zit, die weet perfect wat te doen en vooral allemaalwat niet te doen om je volledig klaar te maken voor race day. Take it easy and relax is de hoofdboodschap. Niet dat ik van nature een stresskonijn ben maar toch is het leuk first hand wat raadgevingen te krijgen!

Yo man!

sjerrie

sterrenparade op Alii Drive

Juist een uurtje losgelopen en ik moet zo wat alle topfavorieten voor volgende week zaterdag zijn tegengekomen , de één wou al wat meer imponeren met zijn ontbloot bovenlijf dan de ander of was al wat harder aan het lopen maar ze waren er allemaal, de McCormacks, de Alexanders, de Stadlers (en de Vanhoenackers broederlijk naast elkaar), de Bekes (niet moeilijk want samen vertrokken...) en bij de vrouwen Chrissie Wellington (winnares vorig jaar bij de vrouwen bij die het niet meer zouden weten...).
Leuk!

Na een volledige rustdag gisteren waar ik werkelijk geen klop heb uitgericht zijn we dus vandaag opnieuw een beetje in gang geschoten. Deze morgend zijn we de pacific ocean gaan vertekken en geweldig deugd dat dat deed. Ik word wel eens versleten voor 'vis' door sommige triathleten maar vandaag voelde ik me inderdaad volledig één met de zee, het was een bijzonder leuk weerzien met het lekkere warme oceaanwater en met de prachtige kleurrijke vissen!
De zon was ook alom tegenwoordig zodat we tegelijkertijd al zwemmend ook aan de belangrijkste nevenactiviteit hier aan Hawaii konden werken, een goed kleurke!!

sjerrie